Παρ' ότι δεν έβρεξε ακόμα κανονικά για να σκοτωθεί και φέτος επισήμως το καλοκαίρι, ουσιαστικά έχει έρθει ο καιρός να παραδεχτούμε και να αποδεχτούμε ότι το καλοκαίρι τελείωσε. Σιγά σιγά επιστρέφουν οι γνώριμες ρουτίνες και υποχρεώσεις, οι υπενθυμίσεις ντουλάπας, οι αναζητήσεις ομπρέλας, ο αποχαιρετισμός στα βατραχοπέδιλα ή η καθόλου τυχαία εγκατάλειψή τους στο πορτ παγκάζ του αυτοκινήτου - άρνηση παραδοχής της αχρηστίας τους.
Ενώ είμαστε λοιπόν στο μεταίχμιο, όριο ασαφές και θολό, σχεδόν μοιραία καλούμαστε να κάνουμε τον απολογισμό μας και να σκεφτούμε, να αναλογιστούμε και να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματα του καλοκαιριού που αποχαιρετούμε. Τις βόλτες, τη θάλασσα, τις παρέες, την "παρέα", το θερινό σινεμά, τις αγκαλιές, τη μοναξιά, τους γκρεμούς της Αμοργού και γενικά όλους τους γκρεμούς, τη νωχελικότητα, το τάνγκο μιας σχολής χορού σε μια πλατεία στο Θησείο, τα τραπεζώματα σε μπαλκόνια φίλων και τόσες άλλες εικόνες, που ίσως αποκομμένες δεν έχουν καμία σημασία. Ενταγμένες όμως στο πώς και το πού, στο ποιός και το γιατί, μπαίνουν σε άλλη διάσταση, υποκειμενική μεν, αλλά φιλτραρισμένη από τις αισθήσεις και τα συναισθήματα. Ψιλά γράμματα μπροστά στο χειμώνα ή ακριβώς αυτό που θα μας κρατήσει;
Θα έχει και ο χειμώνας τα καλά του, δεν τίθεται θέμα ως προς αυτό. Μιλάμε ουσιαστικά για την απώλεια του καλοκαιριού, ό,τι κι αν αυτό σήμαινε για μας και για μια περίοδο προσαρμογής. Μιλάμε όμως και για μια περίοδο αναμονής. Το χειμώνα έχουμε την ευκαιρία να σκεφτούμε αλλά και να προετοιμάσουμε. Σαν ένα είδος αντιμυρμηγκιών. Το επόμενο καλοκαίρι θα 'ρθεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και καλό θα είναι μέχρι τότε να έχουμε φτιάξει το σκηνικό να το ζήσουμε όπως επιθυμούμε.
Κάπως έτσι η Λίνα Νικολακοπούλου εκείνο το χειμώνα του '82 σκέφτηκε για το επόμενο καλοκαίρι, το μοιράστηκε με την παρέα του Κραουνάκη και της Χριστιάνας, το έστησε και μας το τραγούδησαν.
"Το καλοκαίρι θα 'ρθει". Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης. Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου.
Τραγούδι: Χριστιάνα. Από το άλμπουμ "Σαριμπιντάμ", 1982.
