Η Αμερική είναι, λένε, η χώρα των ευκαιριών. Όλα μπορούν να συμβούν εκεί και όλα, εντός πλαισίου, επιτρέπονται. Κατόπιν τούτου, ο Χίκο Ναραράκι πήγε να κάνει μια ομιλία στην ετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας στη Νέα Ορλεάνη, εφτά χρόνια μετά την πλημμύρα, παρά το ότι δεν είναι ούτε Αμερικανός ούτε νευρολόγος, αλλά Γιαπωνέζος και ψυχίατρος. Εκεί, ως γνήσιος Ιάπων, τράβηξε χιλιάδες φωτογραφίες με δύο φωτογραφικές μηχανές και αισθάνθηκε την ανάγκη να τις μοιραστεί, ως ιστορίες, με τους Έλληνες φίλους του. Οι τελευταίοι διερωτώνται διαχρονικά κατά πόσον είναι Ευρωπαίοι, την ίδια στιγμή που οι Ευρωπαίοι δηλώνουν Έλληνες. Ο Χίκο Ναραράκι ανήκει σε μια επιστημονική ομάδα, η οποία περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τον επίσης ψυχίατρο Τίγρη Δισιζσπάρτα Καλαμάκι-Κολονάκι και τον διεθνούς φήμης διευθυντή νευρολόγο, επίσης Ιάπωνα με ιταλικές ρίζες, δόκτορα Μαρτίνι Σέικεν Νοτ-Στερντ Στοσκαφάκι.
Παράλληλα, πρέπει να αναφέρουμε πως ο Ιάπωνας καταλαβαίνει ελληνικά λόγω ανηκέστου λειτουργικής διαταραχής σε σεροτονινεργικούς και ντοπαμινεργικούς υποδοχείς του δεξιού, σιωπηλού του ημισφαιρίου, όπως έχει διαγνώσει ένας συνάδελφός του από την απλημμύριστη Λάρισα, ο διάσημος Ελληνορώσος αριστερός νευροβιοφυσιολόγος Κωστής Καμαράντ-Μπέρμπερυ με τον δικό του διευθυντή, Καθηγητή Σελήνιο Δαιμονόπουλο, το γένος Σταλ. Ο ελληνομαθής Γιαπωνέζος διηγήθηκε όσα έζησε και άκουσε στο ταξίδι του στον Ιπτάμενο "Ψ", ο οποίος με χαρά δέχεται να δημοσιεύσει στο μπλογκ αυτό. Η ιστορία ξεκίνησε μετά την απρόσμενη συνάντησή του στο αεροπλάνο, με δύο γηραιές κυρίες. Επρόκειτο για δύο γυναίκες άνω των εβδομήντα ετών, οι οποίες άκουγαν στο ίδιο όνομα, Μαρίκα, -ξαδέρφες γαρ- και βρέθηκαν στην ίδια πόλη του αμερικανικού νότου με εκείνον. Η μία Μαρίκα ήταν πομπώδης, αυτό που θα λέγαμε καπάτσα γυναίκα, με πολύ πλούσιο στήθος. Είχε κάνει τρεις γάμους και είχε μείνει τρεις φορές χήρα. Οι σύζυγοί της είχαν όλοι τους κάτι κοινό μεταξύ τους. Για κάποιο λόγο τη λάτρευαν. Και μία διαφορά: ο εκάστοτε επόμενος ήταν απείρως πλουσιότερος από τον προηγούμενο. Η άλλη Μαρίκα ήταν πιο σοβαρή, συνεσταλμένη, λιγότερο ομιλητική, επίσης χήρα, έχοντας κάνει έναν μόνο γάμο. Το γεγονός ότι πήγαν στη Νέα Ορλεάνη μπορεί να χαρακτηριστεί τυχαίο, αφού το αρχικό τους σχέδιο ήταν διαφορετικό.
- Μαρίκα, είσαι απαράδεκτη! Πραγματικά απορώ πώς μπορεί να έκανες ένα τέτοιο λάθος. Αλλά τί να πεις καημένη, ένα μνημόσυνο έχεις να θυμάσαι όλο κι όλο κάθε χρόνο, εγώ φταίω που είχα προσδοκίες από σένα.
- Μπερδεύτηκα βρε Μαρίκα, αφού τα ονόματα έμοιαζαν.
- Ε, μη μου πεις δα πως μοιάζει το Ορλάντο, που έπρεπε να πάμε, με τη Νέα Ορλεάνη! Τί θα πω εγώ τώρα στην Σίσσυ, που είναι το πρώτο της μνημόσυνο ως χήρα; Ότι η ξαδέρφη μου έχει αρχίσει και τα χάνει (εννοείται ότι τα χάνεις, εμ δεν προσέχεις τον εαυτό σου βλέπεις, ούτε κρέμες, ούτε πιλάτες). Μας περίμενε η γυναίκα στο Ορλάντο, που είναι σε άλλη πολιτεία, στη Φλόριντα, αθεόφοβη, κι εμείς κουβαλιόμαστε στη Λουιζιάνα επειδή δεν ήξερες να κλείσεις σωστά τα εισιτήρια; Πώς θα την ξαναντικρύσω εγώ τώρα; Eκείνη είχε έρθει όχι μόνο στα μνημόσυνα, αλλά και στις τρεις κηδείες των συζύγων.
- Δέσε τη ζώνη σου και ας ελπίσουμε ότι θα περάσουμε καλά. Αλλά έπρεπε κι εσύ να δεις τα εισιτήρια πιο νωρίς, όχι στο Ντάλλας που αλλάξαμε αεροπλάνο.
- Ναι, πες μου ότι φταίω κι όλας.
- Δε φταις, αλλά θα μπορούσαμε να το διορθώσουμε. Μη μιλάς τώρα, γιατί δίπλα μας κάθεται ένας ψυχίατρος. Εκτός που τον ενοχλούμε, θα σου κάνει διάγνωση.
- Εμένα θα κάνει; Εσένα να κάνει, εγώ θα κοιτάζω έξω από το παράθυρο, θέλω να δω τον Μισσισσιππή όταν θα φτάνουμε.
- Πρόσεξε μην πέσεις μέσα, έχει κροκοδείλους.
- Δεν έχει κροκοδείλους, έχει αλιγάτορες, αστοιχείωτη. Απορώ πώς θα σε κυκλοφορήσω εκεί πέρα. Να κάτσεις να διαβάσεις τον ταξιδιωτικό οδηγό που σου πήρα.
- Μα είναι στα εγγλέζικα.
- Να τον διαβάσεις στα εγγλέζικα. Α, και μην ξεχάσω! Να μην αρχίσεις τις γαλλικούρες με την ελληνική σου προφορά εκεί, γιατί δε νομίζω πως θα σε καταλαβαίνουν. Το μέρος ήταν αποικία των Γάλλων. Ο Λουί, Μαρίκα, ήταν ο βασιλιάς της Γαλλίας, αν γνωρίζεις, εξ ου και Λουιζιάνα.
- Δεν το 'χα σκοπό. Έχω να μιλήσω σωστά γαλλικά από τότε που είχαμε εκείνη τη γκουβερνάντα στα Χανιά, την κυρία Ζακλίν. Τη θυμάσαι;
- Αυτή που μας τράβαγε όλο φωτογραφίες και πλήρωνε ο πατέρας μου τα φιλμ;
- Ναι, αυτή. Πάλι καλά που ήταν κι αυτή και έχεις μερικές φωτογραφίες ως αθώο κορίτσι. Θυμάσαι αυτή που μας είχε βγάλει μία φωτογραφία αγκαλιά στον κήπο του σπιτιού, που είμαστε με μακριές μπούκλες;
- 'Οχι γλυκιά μου, προσπαθώ να ξεχάσω το παρελθόν. Αν και τώρα που το λες, θυμάμαι εκείνον τον ζωγράφο που μας είχε ζωγραφίσει όταν είχα κόψει τα μαλλιά μου κοντά, α λα γκαρσόν. Κι αυτός Γάλλος δεν ήταν;
- Αυτός μας είχε ζωγραφίσει χάλια!
- Ναι, αλλά φιλούσε ωραία.
- Τί να σου πω τώρα; Και μ' αυτόν είχες φιληθεί;
- Ε, σιγά πια, τί σεμνοτυφία είναι αυτή; Όταν λέω "φιληθεί", ξέρεις, το λέω κομψά. Έχω κι ένα επίπεδο. Μην κοιτάς που είμαι χυμώδης και θερμός άνθρωπος.
- Τώρα που λες για θερμότητα, πώς θα κυκλοφορούμε στην πόλη; Δεν μπορώ την ζέστη.
- Θα μπαίνουμε στο τραμ. Αλλά μην το λες τραμ εκεί και με εκθέσεις. Εκεί το λένε στριτ-καρ. Κάτι σαν το δικό μας λεωφορείο. Λεωφορείον ο Πόθος, Μαρίκα. Ξέρεις, Τέννεσσι Ουίλλιαμς. Από εκεί ήταν και αυτός.
- Τέννεσσι τί;
- Τίποτα, ένας φίλος από τα παλιά.
- Και αυτόν τον ξέρεις;
- Δε ζει πια, ανόητη. Αν και τον είχα γνωρίσει στη Νέα Υόρκη το '58, όταν είχε πάρει μετάθεση ο πρώτος μου, ο αξιωματικός, στο προξενείο. Αχ... σαν χτες.
- Τελείωσε το νοσταλγικό κρεσέντο;
- Τελείωσε. Πες σε αυτήν την αεροσυνοδό με την τσίχλα να μου βάλει ένα τοματοχυμό.
- 'Εχεις πιει ήδη δύο από την Αθήνα στο Λονδίνο και άλλους δύο από το Λονδίνο στο Ντάλλας.
- Και θα πιω και άλλους δύο από το Ντάλλας στη Νέα Ορλεάνη. Είναι ένα από τα μυστικά της ομορφιάς μου. Τί νόμιζες, τυχαία διατηρούμαι έτσι; Πες το σε αυτήν στα δεξιά, όχι σ' αυτήν με την τσίχλα. Τς, τς, τς... Αεροσυνοδός με τσίχλα! Τελικά μόνο στην Ευρώπη μπορείς να συνεννοηθείς.
- Εγώ, πάλι, μπορώ παντού.
- Εσύ, Μαρίκα, δεν μπορείς πουθενά. Αν μπορούσες, θα είχες ξαναπαντρευτεί όταν πέθανε ο Λευτέρης σου. Ούτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος να 'τανε. Τόσο μοναδικός ήταν πια;
- Δεν ήθελα να ξαναπαντρευτώ μετά το Λευτέρη, η αληθινή αγάπη είναι μόνο μία.
- Καλέ ποιός σου τα λέει αυτά; Εγώ σκέφτομαι να ξαναπαντρευτώ.
- Ο επόμενός σου λογικά θα είναι ο Μιχάλης, Μαρίκα.
- Ο Μιχάλης; Ποιός Μιχάλης;
- Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, που θα έρθει να σε πάρει.
- Να φας τη γλώσσα σου, χριστιανή κομμουνίστρια! Σκοπεύω να σας θάψω όλες. Αισθάνομαι πολύ νέα ακόμα. Αυτός ο νεαρός δίπλα σου καλός μού φαίνεται.
- Αυτός είναι τριαντάρης!
- Ναι, έχεις δίκιο, μου πέφτει κάπως μεγάλος για να με κουμαντάρει.
- Σταμάτα, ευλοημένη, θα σε καταλάβει.
- Τί να καταλάβει παιδί μου, δεν τον βλέπεις; Είναι από την Κορέα.
- Δεν είναι από την Κορέα, από την Ιαπωνία είναι. Τον γνώρισα όταν είχες πάει να ψωνίσεις τσάντες στα duty free. Πάει να μιλήσει σε ένα συνέδριο.
- Α, ωραία, να πάμε να τον ακούσουμε.
- Να πας εσύ που τον χαλβαδιάζεις. Έχω να δω τα μουσεία.
- Τα μουσεία; Μμμμ... Κατάλαβα. Να αγοράσω ελαστικές κάλτσες ορθοστασίας. Αλλά τα βράδια θέλω καλά εστιατόρια και τζαζ κλαμπ. Μην είσαι πτώμα.
- Ένα "θέλω" είσαι συνέχεια! Δεν μπορείς να ηρεμήσεις λίγο;
- Να ηρεμήσεις εσύ. Έχω τη ζωή μέσα μου.
- Αυτό το μέσα σου είναι το πρόβλημα. Ατμούς βγάζεις. Είσαι σαν ατμόπλοιο, Μαρίκα. Θα σε πάω βόλτα με ποταμόπλοιο στον Μισσισσιππή, τον πατέρα των ποταμών, αν είσαι καλή και φρόνιμη.
- Η φρονιμάδα και εγώ δε συναντηθήκαμε ποτέ. Μην κοιτάς που η τύχη με έριξε στα χέρια σου. Αλλιώς, θα ήμουν...
- Αυτό με ανησυχεί. Το τί θα ήσουν, Μαρίκα. Πόσο χειρότερη μπορούσες να είσαι δηλαδή;
- Σαν την Τζέζαμπελ.
- Αυτή ποιά είναι πάλι;
- Πού να σου εξηγώ, πτωχή ξαδέρφη; Εσύ μόνο τους πατέρες των ποταμών και το "Όσα παίρνει ο άνεμος" ξέρεις, κι αυτά επειδή τα δείχνει η τηλεόραση. Οι μοιραίες γυναίκες, όπως εγώ, έχουν κάτι από το μελαγχολικό βλέμμα της Μπέττυ Ντέιβις. Εσύ μέχρι Σκάρλετ μπορείς να φτάσεις, κι αυτό χαριστικά, επειδή μέχρι τα σαράντα σου έφερνες, αν και αμυδρά, στη Βίβιαν Λι.
-Πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί ήταν μαζί σου οι τρεις άντρες σου.
- Γιατί έχω τις χάρες όλες.
- Δέσε τη ζώνη σου μην πάθεις τίποτα στην προσγείωση και έχω τύψεις. Θα ξυπνήσω και τον Γιαπωνέζο. Λέω να τον πάρουμε μαζί μας με τη λιμουζίνα που πρόλαβες και νοίκιασες ως την πόλη, μην κυκλοφορεί μόνο του το παιδί.
- Εντάξει, αρκεί να μην έχει πολλά πράγματα και δε χωράνε οι βαλίτζες μου. Πήρα μια παραπανίσια για να αγοράσω ένα ιαπωνικό κλουαζοννέ βάζο, που χρειάζομαι απαραιτήτως για το διαμέρισμα στην Αθήνα. Τώρα που το σκέφτομαι, να του πούμε να έρθει μαζί μας στις φημισμένες αντικερί της πόλης για να μας πει τη γνώμη του. Όπως και να το κάνεις, από την Ιαπωνία είναι κι αυτός, όλο και κάτι περισσότερο θα ξέρει από εσένα που ξέρεις μόνο να τρέχεις στα μουσεία και τα ποταμόπλοια.
- Μαρίκα μαζέψου. Και κλείσε το πάνω κουμπί του πουκαμίσου σου. Το στήθος σου είναι ένα δευτερόλεπτο πριν την έκρηξη. Θα σε συλλάβουν για παρεμβολή στα ηλεκτρονικά συστήματα του αεροσκάφους.
Κατά την ολιγοήμερη παραμονή τους στη Νέα Ορλεάνη, μαύρισε το δέρμα των τριών επισκεπτών και άνοιξαν τα μαλλιά τους, λόγω του ήλιου (της μίας Μαρίκας και λόγω κομμωτηρίου). Η ομιλία του Γιαπωνέζου στο συνέδριο είχε επιτυχία, αν και προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να τον ζορίσει με μια ερώτησή του ένας Γερμανός, ο οποίος μάλλον είχε απωθημένα από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
- "Nα τί συμβαίνει όταν συναντιέται ένας Γερμανός με έναν Ιάπωνα σε αμερικανικό έδαφος, Μαρίκα".
- "Τί συμβαίνει";
- "Συμβαίνει ό,τι συνέβαινε πάντα, αγαπητή μου. Οι ηττημένοι δεν μπορούν να συγχωρέσουν ποτέ ο ένας τον άλλον, Μαρίκα. Όπως μεταξύ τους τα κόμματα της Αριστεράς που πας και ψηφίζεις".
- "Βρε α να χαθείς, λέω 'γω! Που απέκτησες και πολιτική σκέψη ξαφνικά".
- "Εγώ είμαι πολιτική σκέψη, Μαρίκα. Είμαι ιδέα"!
- "Ναι, μια κακή ιδέα, όπως και να το πάρεις".
Η εξωστρεφής ξαδέρφη, στη βόλτα με το ποταμόπλοιο διαπίστωνε διάφορα πράγματα:
- "Κοίτα, κοίτα! O Μισσισσιππής μοιάζει σαν να φλέγεται ακόμα".
- "Aλοίμονο χρυσή μου, σιγά μην πάθαινε αφλογιστία με σένα πάνω του".
Η άλλη Μαρίκα έγινε κολλητή με όλες τις υπαλλήλους των μουσείων που εκτίμησαν την ευρωπαϊκή της κουλτούρα, η οποία όμως τα βράδια εξαφανιζόταν εντελώς από τους ήχους της τρομπέτας και των μπλουζ:
- "Μα τώρα στα γεράματα θα χορεύουμε μπλουζ";
- "Δεν είναι ο χορός μπλουζ, το είδος της μουσικής είναι, αφελές πλάσμα".
Παρά τις επιφυλάξεις της σοβαρής ξαδέρφης και τις δύσκαμπτες αντιρρήσεις των αρμοδίων των αερογραμμών και του τελωνείου, η τρεις φορές χηρεύσασα αστή ξαδέρφη κατάφερε και μετέφερε στο αεροπλάνο ένα γιαπωνέζικο βάζο του 1890 με δύο μπρούτζινες ανάγλυφες παραστάσεις της πορείας του Αυτοκράτορα με τον αυτοκρατορικό στρατό στο όρος Φουτζιγιάμα:
- "Είστε σχεδόν συνομίληκες, τί την θες αυτήν την νταμιτζάνα; Άσε που είναι και άδεια. Αν θέλεις βόλτα στο βουνό θα σε πάω για πικ-νικ και φασολάδα στον Υμηττό"!
- "Αν ξαναπείς νταμιτζάνα το βάζο, δεν θα σου ξαναμιλήσω. Κι αν θέλεις να με πας βόλτα, θα με πας στην Πάρνηθα, να οδηγήσω το καινούριο μου ποδήλατο. Θέλω να περάσω και από το Τατόι, έχω να δω από κοντά τα ανάκτορα πολύ καιρό. Αν και θα με πιάσει η ψυχή μου που θα δω την πισίνα άδεια".
- "Μπορεί να γεμίσει από τα δάκρυά σου".
- "Δε φταίει κανείς, φταίω εγώ που σε ανέχομαι επειδή είσαι αίμα μου, μαρξιστικό κατάλοιπο. Και άκου φασολάδα... Εγώ που τρώω μόνο φιλέτα και σπιρουλίνα"!
- "Γι' αυτό είσαι μια γλωσσοκοπάνα";
- "Και για άλλους λόγους, δυστυχώς. Ουφ, σαν ζέστη δεν έπιασε εδώ μέσα";
Το βάζο το διάλεξε με τη βοήθεια του φλεγματικού ασιάτη επιστήμονα σε "πολύ λογική τιμή":
- "Τί λογική, σκοπεύεις να μένεις σαν τον Διογένη στο πυθάρι μέσα σ' αυτό το πράγμα, ούτε σπίτι ολόκληρο δεν στοιχίζει τόσα λεφτά"!
- "Πάψε, άσχετη, που νομίζεις ότι ξέρεις από αληθινή τέχνη επειδή πιάνεις κουβέντα με τον κάθε τυχάρπαστο στα μαγαζιά και τους δρόμους".
- "Δεν είναι τυχάρπαστοι οι επιμελητές των μουσείων και οι μουσικοί, Μαρίκα".
- "Είναι μισθοσυντήρητοι ή απένταροι. 'Η ακόμα χειρότερα και τα δύο μαζί, αυτόκλητη προστάτιδα των προλεταρίων. Μόνο εκείνος ο μαυρούλης σερβιτόρος τρωγόταν".
- "Αν σε μαυρίσω στο ξύλο, έχεις ελπίδες να γίνεις άνθρωπος ή να μην πω μάταια στον κόπο; Αλλά τί να πεις, οι γονείς σου σε έκαναν έτσι, που δε σε έδειραν όταν ήσουν μικρή, όσο ήταν ακόμα νωρίς, βλέπεις".
Στην επιστροφή, στην πτήση 1803 των Αμερικανικών Αερογραμών από τη Νέα Ορλεάνη προς το Ντάλλας, η συνεσταλμένη Μαρίκα παραπονιόταν για κάποιο "νευροκαβαλίκεμα" στο στέρνο.
- "Δεν έχεις τίποτα καλή μου, απ' τα αιρ-κοντίσιον είναι, που το έπαιζες υπεράνω και δεν απαιτούσαμε window table στο πρωινό του ξενοδοχείου, τρομάρα σου".
Η αειθαλής ξαδέρφη ήπιε δύο τοματοχυμούς.
- "Θα σου ανέβει η πίεση μ' αυτήν την αηδία! Ξέρεις πόσο αλάτι έχει μέσα αυτό";
- "Δεν έχω πίεση, αγάπη μου. Κι αν αποκτήσω, θα μου την έχεις ανεβάσει εσύ. Α, όλα κι όλα, λίγες χαρές μού 'χουν απομείνει πια και μένα στη ζωή".
- "Ναι, από αυτές είσαι".
- "Δυστυχώς από αυτές είμαι, πλέον. Και μη νομίζεις ότι δεν έχω καταλάβει πως λες ψέματα ότι και καλά εσύ έχεις πίεση, για να σε χουφτώνει ο καρδιολόγος που πηγαίνεις κάθε τρεις και λίγο"!
Ο Χίκο Ναραράκι, με συγκρατημένη χαρά, απολάμβανε τη δυνατότητά του να καταλαβαίνει την ελληνική γλώσσα, λόγω της αμφισβητήσιμης διαγνωστικής υπόθεσης, που του είχε προταθεί από τον έγκριτο συνάδελφό του. Όταν έφτασαν στο υπερσύγχρονο αεροδρόμιο του Ντάλλας με τους πέντε τερματικούς σταθμούς, όπου κανείς φαντάζεται πώς είναι να ζεις σε ένα τεχνολογικό και διαπολιτισμικό χωνευτήρι, σαν στο άτυπο όριο ενός ου-τόπου, χώρισαν, οριστικά, οι δρόμοι και των τριών.
- "Μαρίκα, μην πάρεις εκείνο το θλιμμένο σου βλέμμα... νομίζω πως σε αποχαιρετώ. Για μένα αύριο μάλλον δεν θα ξημερώσει μια καινούρια μέρα".
Η εξωστρεφης Μαρίκα, μετά την απώλεια της αγαπημένης της ξαδέρφης, μαθημένη ούτως ή άλλως από χρόνια στο να αποχωρίζεται και έχοντας σημαντικότερες υποθέσεις να διεκπεραιώσει από την ημιπαράνομη μεταφορά του γιαπωνέζικου βάζου της, το χάρισε στον συνταξιδιώτη ψυχίατρο. Εκείνος το μετέφερε πίσω στη μακρινή του χώρα, από όπου και το ίδιο είχε πριν πολλά χρόνια ταξιδέψει με έναν αμερικανό αξιωματικό, μετά τη συνθηκολόγηση του 1945, όταν οι Ιάπωνες έχασαν στον πόλεμο.
Στο τέλος του παράξενου αυτού ταξιδιού, εκτός από το αναπόδεικτο της εμπειρίας, το οποίο είναι υποκειμενικό και εν μέρει ασυνείδητα, μη λεκτικά εντυπωμένο, έμειναν, στο επίπεδο του απτού, τρεις εντυπωσιακές αράδες σε ένα επαγγελματικό βιογραφικό σημείωμα, οι φωτογραφίες του Γιαπωνέζου και το βαρύ, μεταλλικό, αλλά κοίλο πολύχρωμο δοχείο. Κι αυτά, με τη σειρά τους, κατόρθωσαν να λειτουργήσουν ως περιέκτες του χρόνου και των στιγμών που μπορούν να ανακατεύονται και να δημιουργούν, αν και με προϋπάρχοντα υλικά, τη συνάντηση. Μια συνάντηση με τις έννοιες του επιθυμητά ή ανεπιθύμητα απρόσμενου, όσο και με του ακατανόητου, έστω προσωρινά κάθε φορά, νέου.
. . .
. . .
