Αμφιθέατρο αμφισημίας.


     Στο γεμάτο αμφιθέατρο κάθεσαι δίπλα μου. Ένας - ένας έρχονται να ακούσουν τη διάλεξη οι σημαίνοντες. Σημαινομένων αγνώστων.
                                      
     Για κάθε ένα τους με ρωτάς. Αυτός ποιός είναι. Ο άλλος ποιός; Κι εγώ απαντώ. Και απαντώ. Και σου λέω ονόματα, πρόσωπα, ιδιότητες. Σαν παιδικό παιχνίδι να γεμίζω τα χαρτιά της μνήμης σου. Του καθενός τα πού και τα γιατί. Τα αφού τα άφησα για διάλεξη ξεχωριστή. Σήμερα ξεδιψώ τη δική σου γλώσσα.
                                          
     Όλα σού τα απάντησα. Ακολούθησα πιστά τις εναλλαγές των προσώπων. Όλα τα κύματα ανθρώπων και ερωτήσεων τα κατάπια. Όλα, εκτός απο ένα. Το πιο δύσκολο. Για έναν μόνο δεν ήξερα να σου πω ποιός είναι. Τον μόνο, για τον οποίο ευτυχώς δεν ρώτησες. Για εμένα δεν ήξερα, Ευερίνα.






                                                                                                     

Λακόστεια και τρολλεϋκή Κυριακή των Βαΐων.



















Τα νέα των επιβατών ψυχιάτρων:
Η έλευσις της Ανοίξεως μετά της 
αλλαγής της ώρας, ην επέφερεν ως 
ενέργειαν, διόλου ανεπιθύμητον 
πανθομολογουμένως, εδημιούργησε 
ευτράπελα τινα εις τα ηλιόλουστα 
προάστια, επίνεια και συνοικίας των 
αγαπημένων ημών Αθηνών.

Ο πρόμινεντ και γνωστός επιβάτης 
Λακόστ, εκ συνηθείας ή εκδραματίζων 
επιθυμίαν προς περαιτέρω παραμονήν 
του αμφιλεγομένου παρελθόντος πλέον 
Χειμώνος, ενεφανίσθη μετά της 
χρυσιζούσης μοτοσυκλέττος αυτού 
αφιχθείς κατά μίαν ώραν καθυστερών εν 
Πειραιεί.

Εις τον παρηκμασμένον λιμένα, ανήκοντα 
πλέον εις συμφέροντα σινικά, 
διαδραματίστηκε η έξοδος μουσειακού 
τρόλεϋ εις τας πειραϊκάς οδούς, 
λεωφόρους και στενωπούς, ως γίνεται 
άπαξ ετησίως, καθ' εκάστην Κυριακήν των 
Βαΐων.

Το κίτρινον ηλεκτρικόν όχημα, ετών δύο 
και εβδομήκοντα, ομοιάζον χρωματικώς 
τε και σημειολογικώς μετά της ως άνω 
συμπαθεστάτης και ελεγχούσης τον 
λιμένα φυλής, συνωδεύετο υπό ετέρου 
τρόλλεϋ προς εξυπηρέτησιν απάντων, 
οίτινες εξεδήλωσαν την αυτήν ορμήν 
προς απόλαυσιν της κυριακάτικης 
διαδρομής εντός αυτού.

Ο αγαπητός ως ανωτέρω προαναφερθείς
ψυχίατρος - μοτοσυκλεττιστής Λακόστ, 
κατέχων μίαν τον αριθμόν μπλούζαν 
Λακόστ, την οποίαν ουδέποτε φορεί, 
ηκολούθει το προσφιλές όχημα εν είδει 
πομπής, κραδαίνων υπερσύγχρονον 
φωτογραφικήν μηχανήν προς 
απαθανάτισιν της εφετινής περιφοράς 
του κιτρίνου επιβατικού μέσου, 
ενδεχομένως βιώνων έντονον αμφιθυμίαν 
ως προς την εξέλιξιν ταύτην καθώς 
μέρος του ψυχισμού του υπέφερε εξ 
επιθυμίας όπως έζη την εμπειρίαν εις 
το εσωτερικόν του παλαιού τροχηλάτου, 
ταυτοχρόνως προς την ηδονήν, αν 
επιφέρει συνήθως ο γαργαλίζων τα ώτα 
ήχος «κλικ» των φωτογραφικών μηχανών.

Εις παράλληλα σύμπαντα ευρίσκοντο 
έτεροι συμπαθείς Αθηναίοι και 
Πειραιώται, ψυχίατροι και μη, πέριξ των 
ως ανω περιγραφομένων συμβάντων. 
Πιθανώς η σύντροφος του 
μοτοσυκλεττιστού, Εκάτη, εισπνέουσα 
τον καθαρόν αέρα εις τον Φιλοπάππου 
λόφον, απελάμβανε ελαφρώς πλεονάζοντα 
ύπνον ως μη γνωρίζουσα ομοίως ως προς 
τον σύντροφον περί του κοσμοϊστορικού 
γεγονότος της αλλαγής της ώρας, ον ως 
διατύπωσις αναστραφείσα, (όρα «η ώρα 
της αλλαγής») αφυπνίζει αναμνήσεις, 
ευχαρίστους διά τινας, οδυνηράς δι' 
άλλους, προεκλογικών συνθημάτων του 
σωτηρίου έτους 1981. Η σύντροφος Εκάτη 
μολαταύτα ήτο πραγματικώς 
συντονισμένη προς τας επιταγάς της 
Κυριακής αργίας, ούτως αποφεύγουσα τας 
συνεπείας των ωρολογιακών δεικτών, 
αποδεικνύουσα ότι οι  υποστάντες 
ψυχοθεραπείαν εισίν ουσιαστικώς 
τεθεραπευμένοι, και ουχί απαραιτήτως 
οι ασκούντες το επικίνδυνον τούτον 
σπορ.

Ο ψυχίατρος ονόματι Χέλμουτ Κολ, εκ 
Πειραιώς ορμώμενος μεν, ου παρευρεθείς 
εις τρολλεϋκήν έξοδον δε, πιθανώς 
ενημερωθήσεται εκ του βήματος τούτου, 
εν αδεία ευρισκόμενος γαρ.

Ο Ιπτάμενος Ψ,  καίτοι εγκαίρως 
ενημερωθείς ου παρευρέθη, ουχί δια τον 
λόγον, ον είχε προβλέψει, αλλά λόγω 
προκεχωρημένης ώρας κατακλίσεως εν τω 
μέσω της προγηθείσης νυκτός, άγνωστον 
εάν τούτον έλαβε χώραν εις πειραϊκόν 
προάστιον, το κέντρον ή τους αιθέρας 
των Αθηνών.

Η αδελφή του Λακόστ, Μπελ Ελέν, ήτο 
πιθανώς εις ατελιέ γνωστού ζωγράφου, 
ποιούσα ιδίας δημιουργίας, κλέπτουσα 
χρόνον εκ τραπεζικών δραστηριοτήτων, 
αίτινες απασχολούσι αυτήν εις 
εργασίμους ημέρας και ώρας εν 
Κολωνακίω.

Η εφετινή Κυριακή των Βαΐων αποτελεί 
κατόπιν αυτών την απαρχήν της Ανοίξεως 
και του καλπάζοντος προς ημάς Θέρους, 
ον καλεί ημάς όπως επιβώμεν αυτού, ως 
χαρωπόν τρόλλεϋ, διαθέτον θέσεις δι' 
άπαντας, πλην της αποβληθείσης εκ της 
ζωής ημών λέξεως «κρίμα».

Και η Κυριακή, ως άλλη πορεία τρόλλεϋ, 
ως σταθμός εβδομάδος και ως μέρος της 
ζωής - πορείας ημών ανεξαιρέτως, τελεί 
εν εξελίξει...







Άπασαι αι φωτογραφίαι υπό του Λακόστ, βεβαίως βεβαίως...



  

Αύγουστος 90.

                                                             
Το ποδήλατό μου
εσύ το έφτιαχνες
κάθε κασέτα
εσύ την έγραφες

αλλάζουν τα πάντα
αλλάξαμε όλοι
από πρόσωπα κάποια
γίναμε ρόλοι

την έχω την κασέτα
δεν έχω το ποδήλατο
δεν έχω εσένα
ζω στο αδύνατο

με καίει ο Αύγουστος
του '90
κομμένη απ' τ' άγνωστο
σου μοιάζει η Αθήνα

εσύ ένα πρόσωπο
φτιαγμένο ν' ανάψει
μου γράφεις τραγούδια
πατάω την παύση

παγώνω το χρόνο
δευτερόλεπτα σκέτα
δεν μπαίνει ο Αύγουστος
σ' αυτήν την κασέτα

είχες υποσχεθεί
πως τίποτα δε χάνεται
αλλά αυτό είναι ψέμα
πατάω το πλέι

για να σ' έχω μέσα μου
ακούω τα τραγούδια σου
κλείνω τα μάτια
η κασέτα θα λέει

για κομμένη ανάσα
με κομμένες ζωές
εσύ σ' ένα αμάξι
ακούς μουσικές

φεύγεις για πάντα
στο κράσπεδο πέφτεις
ανοίγω τα μάτια
τί χρόνια μου φέρνεις

είμαι τριάντα
εσύ φωτογραφία
χάρτινος όλος
στην ακινησία

με καίει ο Αύγουστος
τί χρόνια μου φέρνεις
είχες υποσχεθεί
κομμένη ανάσα

στο κράσπεδο πέφτεις
αυτό να 'ταν ψέμα
παγώνω το χρόνο
πατάω το πλέι

είμαι τριάντα
κι εσύ φωτογραφία
με καίει ο Αύγουστος
είμαι χάρτινος όλος.





Φωτό: Νίκος Χ.