Αύγουστος 90.

                                                             

Το ποδήλατό μου

εσύ το έφτιαχνες

κάθε κασέτα

εσύ την έγραφες

αλλάζουν τα πάντα

αλλάξαμε όλοι

από πρόσωπα κάποια

γίναμε ρόλοι

την έχω την κασέτα

δεν έχω το ποδήλατο

δεν έχω εσένα

ζω στο αδύνατο

με καίει ο Αύγουστος

του '90

κομμένη απ' τ' άγνωστο

σου μοιάζει η Αθήνα

εσύ ένα πρόσωπο

φτιαγμένο ν' ανάψει

μου γράφεις τραγούδια

πατάω την παύση

παγώνω το χρόνο

δευτερόλεπτα σκέτα

δεν μπαίνει ο Αύγουστος

σ' αυτήν την κασέτα

είχες υποσχεθεί

πως τίποτα δε χάνεται

αλλά αυτό είναι ψέμα

πατάω το πλέι

για να σ' έχω μέσα μου

ακούω τα τραγούδια σου

κλείνω τα μάτια

η κασέτα θα λέει

για κομμένη ανάσα

με κομμένες ζωές

εσύ σ' ένα αμάξι

ακούς μουσικές

φεύγεις για πάντα

στο κράσπεδο πέφτεις

ανοίγω τα μάτια

τί χρόνια μου φέρνεις

είμαι τριάντα

εσύ φωτογραφία

χάρτινος όλος

στην ακινησία

με καίει ο Αύγουστος

τί χρόνια μου φέρνεις

είχες υποσχεθεί

κομμένη ανάσα

στο κράσπεδο πέφτεις

αυτό να 'ταν ψέμα

παγώνω το χρόνο

πατάω το πλέι

είμαι τριάντα

κι εσύ φωτογραφία

με καίει ο Αύγουστος

είμαι χάρτινος όλος.

Φωτό: Νίκος Χ.