Σεντόνι Εξαρχείων.

Γυμνή στο μικρό ισόγειο διαμέρισμα. 

Στον ξεδιπλωμένο καναπέ καλύπτεις με σεντόνι 

σημεία του κορμιού, δεν πολυνοιάζεσαι ποιά.

Από το ταβάνι ακούγεται η πρόβα του πιάνου. 

Στον επάνω όροφο, μια μελωδία από το παρελθόν. 

Πόσο έχει πονέσει για σένα αυτό το κομμάτι; 

Δεν απαντάς.

Σήμερα το μαθαίνει ένας άγνωστος για χάρη σου,  

χωρίς να το ξέρει. Κι εσύ ξαπλωμένη σ’ αυτή τη  

στάση που φαίνεται τόσο άβολη.

Αλλά δεν είναι καθόλου.



                           

Erik Satie: Gnossienne No 1.

Συναντήσεις της μεγάλης αίθουσας.

Αν μπορούσες να ζωγραφίσεις θα ζωγράφιζες εκείνον τον φανταστικό καμβά. Τον τοίχο της μεγάλης αίθουσας.

Θα έφτιαχνες ένα έργο που θα είχε μονάχα μια παχιά κόκκινη γραμμή οριζόντια, πιο κοντά στην πάνω πλευρά και κάτω από αυτή, στα δεξιά, μια μεγάλη, εξίσου κόκκινη κουκίδα.

Δεν μπορείς να το ζωγραφίσεις. Μόνο να το φανταστείς μπορείς. Είσαι μόνιμος κάτοικος της μεγάλης αίθουσας, καθισμένος - όχι, καθηλωμένος μάλλον να κοιτάζεις τον τοίχο της. Να τον κοιτάζεις και να φαντάζεσαι τον πίνακα. Άδειος, τεράστιος, άσπρος ο καμβάς, η παχιά γραμμή και η ακανόνιστη κουκίδα κόκκινες.

Το ξέρεις όμως πως δεν θα τον ζωγραφίσεις. Ούτε αίμα, ούτε χρώμα βρίσκεις έξω από τη φαντασία. Μακάρι να το έβρισκες αυτό το αίμα - θάρρος. Αν μπορούσες να ζωγραφίσεις.

Zbigniew Preisner - Les Marionettes

Σειρήνες.

Πολλές φορές τις νύχτες, ιδιαίτερα τις ανατριχιαστικά αθόρυβες, ψυχρές νύχτες της πόλης, βγαίνω από το κορμί μου και βυθίζομαι σε μια άυλη θάλασσα φορώντας ένα βαρύ ονειρικό σκάφανδρο. Κατεβαίνοντας αντιλαμβάνομαι ότι ίπταμαι και περιπλανιέμαι πάνω από τις βαριές σκιές και τους σκοτεινούς όγκους των κτιρίων ενός ακατοίκητου, απόκοσμου πεδίου. Το πεδίο αυτό φαίνεται ότι δεν το αντέχω και νιώθω σαν να ακούω μια αχνή σειρήνα πυροσβεστικού οχήματος να πλησιάζει από την επιφάνεια της συνείδησης. Ο ήχος της σειρήνας βαθμιαία δυναμώνει, η σταματημένη μου αναπνοή κάνει την καρδιά μου να χτυπιέται στο κλουβί της και σταδιακά δηλητηριάζομαι. Παίρνω ανάσα και ανοίγω τα μάτια. Ξυπνάω για να σε βρω δίπλα μου. Είμαι μόνος.

Madrugada: Sirens.
"Oh, listen... the world is awake".

Προφητεία παιδιού.

Θα 'ρθει μια μέρα που όλοι θα είναι γελαστοί. Θα χαμογελάνε και θα είναι χαρούμενοι. Τη μέρα εκείνη θα μπορούν να αγαπάνε ο ένας τον άλλο χωρίς να θυμώνουν για μικρά ή μεγάλα πράγματα, χωρίς να φοβούνται. Θα 'ρθει μια μέρα που δε θα ξεχνάνε τίποτα, ούτε θα έχουν ξεχάσει τίποτα. Θα τα θυμούνται όλα. Και θα 'ναι καλοκαιρι. Ένα ατελείωτο φωτεινό γελαστο καλοκαίρι.

Κι έτσι, πέρα απο την προφανή, απλοϊκά δοσμένη ευχή που συμπυκνώνεται σε μια συγκεκριμένη μέρα στο μέλλον, μπορεί κανείς να σταθεί και να νιώσει το παρόν.


Ενα παρόν, στο οποίο απ' ο,τι φαίνεται δεν είναι όλοι γελαστοί, δεν χαμογελανε και δεν είναι χαρούμενοι. Δεν αγαπούν ο ένας τον άλλον, θυμωνουν για μικρά και μεγάλα πράγματα και φοβούνται. Ξεχνούν και έχουν ξεχάσει. Και είναι χειμώνας. Ένας ατελειωτος χειμώνας δίχως γέλιο.

Το μέλλον του παιδιού είναι το παρόν του ενηλικου. Μεταξύ τους μια ευχη. Λογια, προσδοκίες. Το πέρασμα μια διαδικασία, πολλές φορές όχι απαραίτητα χρονική: η ενηλικίωση.

 

"Παιδικά παιχνίδια" - Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Από το άλμπουμ "Δικαίωμα".

Το απόσπασμα από την εκπομπή "Πρόβα" της Λιάντας Λυκιαρδοπούλου, 1987.