Θα 'ρθει μια μέρα που όλοι θα είναι γελαστοί. Θα χαμογελάνε και θα είναι χαρούμενοι. Τη μέρα εκείνη θα μπορούν να αγαπάνε ο ένας τον άλλο χωρίς να θυμώνουν για μικρά ή μεγάλα πράγματα, χωρίς να φοβούνται. Θα 'ρθει μια μέρα που δε θα ξεχνάνε τίποτα, ούτε θα έχουν ξεχάσει τίποτα. Θα τα θυμούνται όλα. Και θα 'ναι καλοκαιρι. Ένα ατελείωτο φωτεινό γελαστο καλοκαίρι.
Κι έτσι, πέρα απο την προφανή, απλοϊκά δοσμένη ευχή που συμπυκνώνεται σε μια συγκεκριμένη μέρα στο μέλλον, μπορεί κανείς να σταθεί και να νιώσει το παρόν.
Ενα παρόν, στο οποίο απ' ο,τι φαίνεται δεν είναι όλοι γελαστοί, δεν χαμογελανε και δεν είναι χαρούμενοι. Δεν αγαπούν ο ένας τον άλλον, θυμωνουν για μικρά και μεγάλα πράγματα και φοβούνται. Ξεχνούν και έχουν ξεχάσει. Και είναι χειμώνας. Ένας ατελειωτος χειμώνας δίχως γέλιο.
Ενα παρόν, στο οποίο απ' ο,τι φαίνεται δεν είναι όλοι γελαστοί, δεν χαμογελανε και δεν είναι χαρούμενοι. Δεν αγαπούν ο ένας τον άλλον, θυμωνουν για μικρά και μεγάλα πράγματα και φοβούνται. Ξεχνούν και έχουν ξεχάσει. Και είναι χειμώνας. Ένας ατελειωτος χειμώνας δίχως γέλιο.
Το μέλλον του παιδιού είναι το παρόν του ενηλικου. Μεταξύ τους μια ευχη. Λογια, προσδοκίες. Το πέρασμα μια διαδικασία, πολλές φορές όχι απαραίτητα χρονική: η ενηλικίωση.
"Παιδικά παιχνίδια" - Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Από το άλμπουμ "Δικαίωμα".
Το απόσπασμα από την εκπομπή "Πρόβα" της Λιάντας Λυκιαρδοπούλου, 1987.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου