Ακόμα μέσα στον Αύγουστο, περνώντας τις θερινές στιγμές στην πέτρινη αχρονικότητα των Κυκλάδων, έλεγε συνεχώς στον εαυτό της και σε σένα πως δε χόρτασε το καλοκαίρι.
Ίσως ήταν η ευκολία να μένεις ακόμα στο ίδιο σημείο αν και γνωρίζεις καλά ότι θα φύγεις από εκεί, ότι θα το χάσεις. Αλλά και η δυσκολία να κοιτάξεις εμπρός.
Με τον ερχομό του ψυχρού αέρα και της ανοιχτής προοπτικής του ουρανού του φθινοπώρου παραιτήθηκε από αξιώσεις για το παρελθόν. Αντιλήφθηκε με αξιοπρόσεκτη μεγαθυμική απλότητα ότι είναι ήδη στο επόμενο βήμα. Το είχε χορτάσει τελικά το καλοκαίρι. Το είχε χορτάσει περισσότερο από όσο θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Είχε τόσο πολύ απολαύσει τον ήλιο, όπως τα συμπαθή και αφελή ερπετά που λιάζονται σε μια λεία πέτρα τα αιώνια μεσημέρια των μικρών νησιών.
Και τώρα ήρθε ευπρόσδεκτα στη συνείδησή της αυτή η αίσθηση, ότι ο ουρανός θα αποικηθεί από σύννεφα στεγαστικά και από ένα χρώμα βαθύ γκριζογαλάζιο, άστεγο και περιφερόμενο.
Ήθελε να έρθει ο χειμώνας που θα περάσει μαζί σου και τον περίμενε κοιτάζοντας τον ουρανό. Με στόμα διψασμένο και ανοιχτό.
Φωτό: Ο ουρανός της, γωνία Σταδίου και Κοραή.
