Την ημέρα που μηχανοκίνητα κατηφόρισα
τη χώρα του κεραυνού καταρράκτη,
διακόπηκε ακούσια η μουσική του τοπίου.
Η ακοή μου ζήτησε να σταματήσει
για να τηλεφωνήσω επειγόντως στην ελπίδα.
Η γειτόνισσά της συννεφιά
μετέφερε το αίτημα με κάθε επισημότητα,
αστυνομία εισαγγελίες βουλεύματα
σφραγίδες τρεις - καμιά τους στρογγυλή.
Εκείνη απάντησε δυσνόητα.
Η καταγγελία σας, είπε, δεν αρκεί.
Χρειάζεται να καταθέσετε μήνυση
και να εγκληθώ, με άρση παντός απορρήτου
από το βιβλίο συμβάντων σας.
Αν αποκτήσω πρόσβαση στην πάνδωρο δικογραφία
θα θεμελιώσετε δικαίωμα ανταλλαγής περί/ουσίας
στον πρώτο επόμενο αναδασμό.
Ξεχνάτε, ίσως, ότι είμαι το τελευταίο
και μεγαλύτερο δεινό της ανθρωπότητας.
Τότε η ακοή επανήλθε
στα μέχρι πρότινος φυσιολογικά της,
τα χέρια μου βρέθηκαν ξανά στο τιμόνι,
στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι από τα περασμένα.
Και έπεται
εξακολουθεί ακονίζει
ακολουθεί εξακοντίζει...
Πάντως ζει.
"Skynov-11"
