Η Αντιγόνη σε animation.

Ποιό Νόμο επιλέγουμε να υπηρετούμε; Τον από τους ανθρώπους επιβεβλημένο ή αυτόν που επιβάλλεται από τη συνείδηση και ένα ανώτερο, υπερβατικό, εσωτερικευμένο «θεϊκό» σύστημα αξιών; Αν στο πρόσωπο του Οδυσσέα συμπυκνώνεται η αυγή του σκεπτόμενου ανθρώπου, η Αντιγόνη αποτελεί την κορωνίδα του. Η Αντιγόνη επιλέγει το Νόμο που θα ακολουθήσει, αλλά δέχεται και τις συνέπειες από τους ανθρώπους. Δεν χάνει την ιδιότητά της ως μέλος της κοινότητας. Θεωρώ ότι σε μεγάλο βαθμό έχουμε γίνει ιονεσκικοί ρινόκεροι, το ερώτημα είναι κατά πόσο είμαστε στρουθοκάμηλοι. Οι ερωτήσεις έχουν τεθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια. 

Οι απαντήσεις εξακολουθούν να είναι προσωπικές και καθρέφτες της κάθε εποχής. Από το blog του αμφιλεγόμενου Urfurshlaag το εξαιρετικό animation.

 

 

 

 

 

Meet Thy Self.

So what happens when you meet yourself? And what would that mean? Meeting one's self could be finding a copy of one's body, a soulmate, a lost part of the Self, or well-hidden aspects of one's being in the vast darkness of the Unconscious. Despite what it could mean -anyway it is personal and it wouldn't apply to everyone-, I think the most tense feeling of that moment is surprise.

 

One could be overwhelmed so much by the discovery, that most probably would be unable to act. Also, the ''noise of reality'' can also lead to a delayed response, making it easier to miss the chance of a connection there. All of this is uniquely illustrated in Mike Figgis' film ''The Loss of Sexual Innocence'' and in Krzysztof Kieslowski's ''La double Vie de Veronique'', where the heroins meet their twins.

 

In both cases it is unexpected, the element of surprise is present and reality invades in an attempt to preserve the established balance (a bag with papers or a breaking bottle as the ''noise'', which constitutes the emergency against what's more important).

 

I am sure that Figgis had in mind Kieslowski's Veronica and maybe it is a tribute to the question: 

 

Do we dare to meet ourselves, even if it happens by chance?

 

 

 

 

Σφηνάκι: Struggle for Pleasure.

                                                                               

November, the end of Fall, this intermediate time of the year that becomes shrunken gradually. A reminder of our losses in all respects. Leaves falling on the ground leaving naked branches on the trees, birds flying away to unknown destinations. All of this takes place under the shadow of a come-back promise. And what about people? No promises... Just cars roaming. Explicit photography, high aesthetics in the year 1982!

 

 

 

 

Σφηνάκι: Ολομόναχοι Μαζί.

Το φινάλε μιας τρυφερά βαθιάς ταινίας. Ελληνικός τίτλος ''Ολομόναχοι μαζί''. Όσοι την έχουν δει, ξέρουν. Οι υπόλοιποι καλό είναι να τη δουν με παρέα. Τραγουδάει η Νατάσα Άτλας. Η φράση στο τέλος είναι ένα πανανθρώπινο ερώτημα που ευτυχώς παραμένει αναπάντητο και καθόλου τυχαία ακολουθεί τη νίκη του έρωτα επί της βαρύτητας, ό,τι κι αν αυτή σημαίνει (προσέξτε τη ζυγαριά).