Κάποιον περασμένο Ιούνιο
αναζήτησε και βρήκε, μισοηθελημένα,
τον όγκο της μορφής.
Τον κράτησε ελπίζοντας
ότι θα ωριμάσει εντός του
και προσπάθησε να κατανοήσει
το όχι και τόσο επίπεδό του νόημα.
Το φύλαξε αφήνοντάς το απρόσεκτα
στη μνήμη μιας τσέπης
για μια, έστω ελάχιστα, πιο δροσερή ημέρα
αν, όποτε, εκείνη ερχόταν.
Από όλα αυτά προέκυψε ανακόλουθα,
τετρακόσια τόσα καλοκαίρια αργότερα,
ένα, για τον ίδιο, σημαντικό
κι αμφίσημο, συναισθηματικά, περιεχόμενο.
Ναι, ακούγεται λίγο, ίσως και αργό,
ιδίως για τα δεδομένα ανυπόμονων δεκτών
αλλά ήταν, όπως φάνηκε, ως διεργασία,
κάτι το απολύτως ποθητό.
Και κυρίως,
όπως για εκείνους όλους που αντέχουν
πραγματικά να επιθυμούν,
ευκταίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου