Μπλε κάγκελο.

Το λατρεύω αυτό το μπλε κάγκελο. Λατρεύω με την έννοια που λατρεύεται ένα ομοίωμα, ένα είδωλο, ένα τοτέμ.

Γιατί είναι μπλε αυτό το κάγκελο έξω από το σχολείο; Μήπως γιατί είναι ελληνικό; Ναι, σιγά. Μήπως γιατί υποψιάζεται ότι δε θα νιώσει ποτέ την αρμύρα της θάλασσας και πήρε το χρώμα της; Δεν θα έπρεπε να ανησυχεί. Ο ιδρώτας από τις παλάμες των παιδιών θα του δώσει πετσί σκληρό σαν να ήταν στη θάλασσα.

Είναι τόσο ευθύ το μπλε κάγκελο. Δεν έχω δει άλλο σαν κι αυτό στην Αθήνα. Διατρέχει εκείνο το δρόμο στο Γκάζι και προσπαθεί να του δώσει ταυτότητα. Σχολείο, πολυκατοικίες, μπαρ, λοφτς, βιοτεχνίες, χαμόσπιτα, άδεια μαγαζιά, όλα τα διαπερνά αδιάκριτα.

Δε φταίει αυτό. Κάποιοι θα το έφτιαξαν και θα το έβαλαν εδώ. Εγώ όμως εκείνο πρόσεξα πρώτα και με ανάγκασε να δω και αυτόν τον δρόμο. Το δρόμο που διατρέχει, σαν τον κίνδυνο που επισημαίνει.

Πραγματικά είναι τόσο ίσιο. Σαν ισοηλεκτρική γραμμή της αθηναϊκής καρδιάς που πάλλεται κάθε μέρα. Και κάθε βράδυ. Είναι μπλε αυτό το κάγκελο. Χρώμα βαθιά μελαγχολικό.

Chet Baker: "Almost blue".

Όποιος δεν αντέχει τη σχεδόν 5λεπτη εισαγωγή, ας δοκιμάσει να αντέξει τα λόγια στο 4.58.

Almost blue
Almost doing things we used to do
Almost all the things that your eyes once promised

Now your eyes are red from crying

...

Almost blue
It's almost touching it will almost do
There's a part of me that's always true...always
Not all good things come to an end now it is only a chosen few

...