Ἡ ψηφιοποίηση τῆς γραφῆς.

                    

Ἄλφα. Τὸ πρῶτο κλάμα.
Ἡ στέρηση.

Στερητικὸ τὸ πρῶτο γράμμα τῆς ἀρχῆς,

καλεῖ τὶς ἀνάγκες μὲ τὴ φωνὴ ἐπιτακτικότητα

ἑνὸς στόματος ὁλάνοιχτου.

Ἡ ἔκπληξη. Ἕνα "α" κὶ αὐτὴ

στερεῖ ὡς ριπὴ τὴν ἡσυχία.

Ἀνακόλουθα κυλάει η ζωή

ἐν τέλει πίσω, γραμμικὴ, συλλαβικὰ στὶς καταβολές της.

Ἡ πρότερη ἀνυπαρξία, ἴδια ἡ τελικὴ πηγή.

Λήθη.

Τὰ ὕδατά της ἀφρισμένα ρεύματα ὑποδόρια

μιᾶς ξεχασμένης ἐπιφάνειας.

Μαζεύω βότσαλα στὸ ἀνέβασμα κολύμπι,

γράμματα σὰν βαρίδια, ποὺ δὲν θυμᾶμαι.

Ἀναλφάβητος ἀς στερηθῶ τὸ ξέχασμα,

συνώνυμο δεινῶν, ὀφέλους πρωτογενοῦς,

πρὶν καταλήξει γράμμα τελικὸ

- μέγιστο ἐπιφώνημα τὸ "ω" -

ἡ ὅποια ἀλήθεια.

Ὅσο μὲ βρέχει τὸ ἐνδιάμεσο, τόσο ἐλπίζω

στὴν καθυστέρηση ἐπιστροφῆς.

Στροβιλισμὸς μὲ ἕλκει, ἀπὸ ἄλφα σὲ ἄλφα

ἡ ἀφροδίνη.

Οἱ στρογγυλές μου πέτρες, ψηφιακές,

στὸ ἔλεος συγχρόνων τους, λατινικών ρευμάτων,

τὴν ἴδια τους τὴν ἕλξη σχηματίζουν.

Ἀπὸ ἄλφα σὲ ἄλφα, βυθισμένες, γράφουν

A-p-h-r-o-d-i-n-a.