Μνημεῖο πεσόντων.

         

Τὸν κόσμο, εἶπε ὁ Ἡράκλειτος,

δὲν εἶναι πὼς μὲ τὴν ὅραση τὸν βλέπουμε, 

μὰ μὲ τὴ νόηση.

Εἶναι φορές, κάποιοι πολὺ νὰ τὸ ζητοῦν

οἱ ἄλλοι νὰ τοῦς βγάζουν τὰ μάτια.

Κανεὶς ὅμως δὲν εἶπε ὅτι τὸ τρίτο μάτι,

ξεχωριστό, ποὺ ὅλοι τὸ ψάχνουν,

στὶς ὑποφύσεις, στὰ κωνάρια, ὅπου ἀλλοῦ,

μάγοι, φιλόσοφοι, γιατροί

μὲ πόδια ἀποφυγῆς ἐπίκυψης πρησμένα, οἱ βασιλεῖς,

στὴν πράξη εἶναι τὸ στόμα.

Αὐτὸ μὲ θόρυβο κοιτᾶ ἐκπυρσοκροτώντας

σὰν βγαίνουν τὰ ἄλλα δύο 

τοῦ κόσμου τὰ ἐνόφθαλμα παράθυρα

κὶ ὅ,τι μπορεῖ, μιλώντας, βλέπει, τὸ ἀνόητο.

Ὅπως ὅτι τριφύλλι μόνο ἕνα

στὶς δέκα τὶς χιλιάδες εἶναι τετράφυλλο.

Πρέπει νὰ σκύβεις κόπους ἕναν - ἕναν γιὰ νὰ κόβεις

δέκα χιλιάδες, ἕνα γιὰ νὰ βρεῖς.

Ὅταν συμβεῖ, σύγχρονοι Ξενοφῶντες σε κάθοδο στεριῶν μυρίων

μία φορὰ νὰ ἀναφωνήσουν "θάλασσα"

τὴν τύχη τὴ γαλάζια οἱ Οἰδίποδες στέκονται γιὰ νὰ δοῦν

τετράπτυχη, σὰν χερουβείμ, τὴ μακαρίζουν μὲ τὰ λόγια

καὶ ἀγνοοῦν κατάκοπα τριφύλλια μαραμένα

προηγηθεῖσες καισαρικὲς ἀπογοητεύσεις,

μία πρὸς μία κλονισμένες καὶ σκυφτὲς

ἀμέτρητες στὰ μάτια, στὸ στόμα μετρημένες σὲ ἀριθμό,

ἐννιὰ χιλιάδες ἐννιακόσιες καὶ ἄλλες ἀκόμα ἐννενήντα ἐννιά.