Tὸ συναίσθημα τοῦ Θησέα.

        

Κεῖμαι ἀκριβῶς ἀνάμεσα
στὴ γῆ μετὰ τὴ μάχη τῶν Τιτάνων

καὶ στὰ οὐράνια σώματα,

ποὺ τόσο θέλουν νὰ πιαστοῦν.

Αἰθέριος, ἀνέστιος, πεπλανημένος

κρατήρας τῆς ἀόρατης βαρυτικῆς τους 

ἕλξης.

Στέκομαι στὴ μοναδική μου ἐπιλογή,

στὸ πιὸ ψηλὸ σημεῖο τῆς Πυραμίδας

νὰ στιγματίζω ἄκρες νοητῶν νημάτων

γιὰ σφαῖρες ἅγιες ἢ ὑδρόγειες

καὶ γεμίζω τὰ σκοτεινά μου βράδυα

μὲ τὴ μουσικὴ τῶν ὑποκείμενων

λαξευμένων βράχων.

Τὰ παρελθόντα ἂς ἕρπονται στὶς βάσεις.

Μὲ ἀγγίζουν μόνο μὲ τὴ γλώσσα τῶν φολίδων,

γιατὶ ἡ μοίρα τῶν Ταρτάρων, τῶν Ἐδέμ,

εἶναι νὰ βρίσκονται, σηματικά, ὅπου ἐγὼ δὲν εἶμαι.

Θνητῶν συσσωματώματα οἱ μορφὲς τῆς ὕλης,

ξέπλεκα μέλη ὀργάνων καὶ χορδῶν,

μαλλιὰ στοὺς κόρφους γυναικῶν

ἀκυβέρνητες τὰ εἶπαν πόλεις, ποὺ ζητοῦν

κάποιον ἐπιζήσαντα.

Θὰ ἐπιστρέφω. 
Πάντα γραμμικὸς, ταλαντωτὴς πιστὸς

στὴν ὅμοια θέση ἀπογευματινῆς ἀκτῆς,

παλίρροια - νοσταλγός,

καὶ ἰπτάμενο ἐκκρεμὲς γυμνοῦ βωμοῦ.

Κυματικὰ θὰ διαπερνῶ μὲ τὴ θυσία

τὴ διψασμένη μου, ἄμπωτη, καταγωγή.