Την πιο παγωμένη και μουντή μέρα του χειμώνα, στο τέλος του Γενάρη έγινε η συνάντηση, τυχαία ως όφειλε, εκκρεμούσα καθώς αναμενόταν. Στο αθηναϊκό μετρό, στο σταθμό του Συντάγματος, σταθμό αλλαγής γραμμής και πορείας, διασταυρώθηκαν οι πορείες αυτές. Εκείνη τη μέρα ήταν συγκλίνουσες. Είχαν να ιδωθούν 5 μήνες. Γνωρίζονταν 2 χρόνια, τα οποία όμως δεν μετριούνται στον χάρτινο ημερολογιακό χρόνο που συνηθίζουμε. Όχι, δεν μπορεί να το πει κανένας αυτό. Είχαν μοιραστεί τόσα πολλά και τόσο βαθιά τους θέματα, εμπειρίες, συναισθήματα, που το ημερολόγιο φαίνεται σαν άδειο τετράδιο στα μάτια και το δέρμα του εσωτερικού χρόνου.
Έπρεπε να χωρίσουν τότε. Οι συνθήκες δεν ευδοκιμούσαν για να συνεχίσουν. Κανείς από τους δυο τους δεν ήθελε, αλλά εκείνη το τόλμησε. Από τότε οι τροχιές τους μετά από αυτή τη συμπόρευση πήραν διαφορετική πορεία προς ξεχωριστά, ατομικά πλέον Άγνωστα. Και τότε την είδε, στο υπερφωτισμένο βαγόνι, στο οποίο μόλις είχε μπει. Τα χαμόγελά τους ήταν βαθιά, διερευνητικά και παγωμένα, όπως η μέρα. Τα βλέμματά τους όμως είχαν αποτυπωμένα τα σημάδια του καιρού που είχαν μοιραστεί. Ήταν ζεστά.
Η χαρά και των δύο από αυτή την τυχαία συνάντηση δεν μπορούσε να κρυφτεί στις επόμενες δύο στάσεις που έζησε. Η συμφωνία όμως του χωρισμού δεν της επέτρεπε να εκδηλώνεται και με τον ίδιο τρόπο που ο έρωτας πρέπει να χωρέσει σε ένα βαγόνι τρένου, η χαρά έπρεπε να εκδηλωθεί σε όρια. Και οι δύο είπαν ότι έλειψαν ο ένας στον άλλο. Δεν υπήρχε λόγος, αλλά ούτε και χώρος για εγωισμό.
Στην κυλιόμενη σκάλα, πλησιάζοντας στο φως, έστω κι αν αυτό ήταν μουντό και γκρίζο, έλαβαν χώρα οι προειδοποιήσεις των αλλαγών. "Θέλω κούρεμα", είπε εκείνος. "Κι εγώ βάψιμο, θα φαίνονται οι άσπρες τρίχες σε λίγο". Ήταν, θα έλεγε κανείς μια συγγνώμη από τον ένα στον άλλο που δεν φόρεσε τον καλό του εαυτό ο καθένας στη συνάντηση αυτή, ανεξάρτητα του τυχαίου της.
Στην επιφάνεια του δρόμου, αλλά και των πραγμάτων, είχε έρθει η στιγμή του αποχωρισμού. "Χάρηκα πολύ που σε είδα", ήταν κάτι που ο ενας τους πρόλαβε και είπε. Ο άλλος το είχε σκεφτεί έτσι κι αλλιώς. Οι πορείες μετά τη σύντομη διασταύρωση ξαναχώρισαν, κούμπωσαν πιο σφιχτά τα παλτά τους, τα χαμόγελα προσπάθησαν να μην εκτροχιαστούν σε δάκρυα στην ανυπόφορα τόσο ανοιχτή Βασιλίσσης Σοφίας και έχοντας πλέον γυρίσει την πλάτη, χωρίς να ακούγονται, μετά από μια βαθιά ανάσα είπαν: σήμερα είναι η πιο κρύα μέρα αυτού του χειμώνα.
Κωνσταντίνος Βήτα: "Όλο αυτό που ποτέ" (από πρόβα).
Από το άλμπουμ "Άργος".
1 σχόλιο:
excellent..
Δημοσίευση σχολίου