Φτερούγα ψυχιατρείου.

Περπατώντας αργά στην πτέρυγα του ψυχιατρείου,

κλειδωμένος ακολουθώ αυτό το φως

που βγαίνει από το ταβάνι το άρρωστο.

Θα πάω στη θήκη των κλειδιών με ένα κλειδί
εκεί είναι της πτέρυγας όλα τα κλειδιά,
αυτής της βαριάς φτερούγας, κλειδωμένα.


Όλα είναι ίδια μεταξύ τους τα κλειδιά.
Σε τέλειο τετράγωνο παραταγμένα,

ίδια, τόσο ίδια.

Ξεγελάνε, φαίνεται αλλιώτικο το ένα απ' το άλλο.
Είναι δεμένα σε καρτελάκια χρωματιστά,
αλλά είναι ίδια.


Με το δικό μου κλειδί θα ξεκλειδώσω τη διάφανη θήκη
για να μη ραγίσει το καθαρό της τζάμι
και θα πάρω το κλειδί με το καρτελάκι που είναι
ξεθωριασμένο κόκκινο.


Πάνω του γράφει μια κλειδωμένη λέξη,
δεν θυμάμαι τί ακριβώς σημαίνει.
Παλιά νομίζω ήξερα αυτό που γράφει πάνω:
"παράθυρα".

Έχω μια υποψία τί μπορεί να σημαίνει.

Είδα ένα όνειρο χτες, άκουσα ένα φως.
Ένα άλλο φως, όχι αυτό που βγαίνει
από το ταβάνι το άρρωστο
και ήταν πίσω από εκείνα τα τζαμένια κάδρα
στους τοίχους.


Θα ακολουθήσω το φως της πτέρυγας,
θα πάρω το κλειδί με το ξεθωριασμένο καρτελάκι
και θα το βάλω στο κάδρο που είναι στον τοίχο.


Θέλω να τo ακούσω εκείνο το φως του ονείρου.
Αν δεν το ακούσω

θα επιστρέψω το κλειδί πίσω στη θέση του,
μέσα στη διάφανη θήκη με τα άλλα ίδια κλειδιά.

Το υπόσχομαι.

 

Αν το ακούσω, όμως, το φως εκείνο

που βγαίνει από τον τοίχο, τότε

δεν θα ξέρω τί να κάνω.