Φτερούγα ψυχιατρείου.

Περπατώντας αργά στην πτέρυγα του ψυχιατρείου,

κλειδωμένος ακολουθώ αυτό το φως

που βγαίνει από το ταβάνι το άρρωστο.

Θα πάω στη θήκη των κλειδιών με ένα κλειδί
εκεί είναι της πτέρυγας όλα τα κλειδιά,
αυτής της βαριάς φτερούγας, κλειδωμένα.


Όλα είναι ίδια μεταξύ τους τα κλειδιά.
Σε τέλειο τετράγωνο παραταγμένα,

ίδια, τόσο ίδια.

Ξεγελάνε, φαίνεται αλλιώτικο το ένα απ' το άλλο.
Είναι δεμένα σε καρτελάκια χρωματιστά,
αλλά είναι ίδια.


Με το δικό μου κλειδί θα ξεκλειδώσω τη διάφανη θήκη
για να μη ραγίσει το καθαρό της τζάμι
και θα πάρω το κλειδί με το καρτελάκι που είναι
ξεθωριασμένο κόκκινο.


Πάνω του γράφει μια κλειδωμένη λέξη,
δεν θυμάμαι τί ακριβώς σημαίνει.
Παλιά νομίζω ήξερα αυτό που γράφει πάνω:
"παράθυρα".

Έχω μια υποψία τί μπορεί να σημαίνει.

Είδα ένα όνειρο χτες, άκουσα ένα φως.
Ένα άλλο φως, όχι αυτό που βγαίνει
από το ταβάνι το άρρωστο
και ήταν πίσω από εκείνα τα τζαμένια κάδρα
στους τοίχους.


Θα ακολουθήσω το φως της πτέρυγας,
θα πάρω το κλειδί με το ξεθωριασμένο καρτελάκι
και θα το βάλω στο κάδρο που είναι στον τοίχο.


Θέλω να τo ακούσω εκείνο το φως του ονείρου.
Αν δεν το ακούσω

θα επιστρέψω το κλειδί πίσω στη θέση του,
μέσα στη διάφανη θήκη με τα άλλα ίδια κλειδιά.

Το υπόσχομαι.

 

Αν το ακούσω, όμως, το φως εκείνο

που βγαίνει από τον τοίχο, τότε

δεν θα ξέρω τί να κάνω.

 

Σπειροειδείς αναμνήσεις από τον 20ό και τον 22ο αιώνα.

Δεν ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να περάσει αυτές τις εξετάσεις. Ήταν αρκετά δύσκολες, αφού θα έπρεπε μέσα από μια φωτογραφία και μια μικρή περίληψη να γράψει μια ολόκληρη ιστορία για να γίνει δεκτός στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα απόκτησης υψηλών δεξιοτήτων, να έχει το δικαίωμα να παραμείνει στη Γη και να μην αναγκαστεί να μετακομίσει στις αποικίες.

Η κοινωνία είχε αλλάξει αρκετά σε σχέση με δύο αιώνες πριν, από το λεγόμενο σύντομο 20ό αιώνα, που όμως αποδείχθηκε αργότερα πολύ μακρύτερος. Ο 20ός αιώνας σηματοδότησε, χωρίς να γίνεται κατανοητό τον καιρό που συνέβαινε, τη δυνατότητα αυτονομίας του ανθρώπου. Η έννοια αυτή είναι πολυδιάστατη και καλύπτει ένα ευρύ φάσμα, από την αυτονομία του ανθρώπου σε σχέση με τη φύση, έως την αυτονομία του καθενός στις αποφάσεις που μπορεί να λαμβάνει και στη σκέψη του.

Η φρίκη των πολέμων εκείνης της περιόδου, η μόλις αχνή υποψία αφανισμού του ανθρώπου μέσα από την  καταστροφή του πλανήτη, η οποία σχεδόν τυχαία αποφεύχθηκε λίγο αργότερα και το άθροισμα της σκέψης και των συμπερασμάτων των ανθρώπων στην επιστήμη και τη φιλοσοφία, ήταν τα συστατικά του ιστορικού αυτού πλέον αιώνα, στον οποίο βασίστηκαν οι άνθρωποι για να οδηγηθούν σε αυτό που έγιναν σήμερα.

Τότε, είχαν τεθεί όλα τα θεμέλια και είχαν διατυπωθεί ήδη όλα τα βασικά συστατικά, που κατά τους επόμενους 2 αιώνες αποτέλεσαν την τρέχουσα κατάσταση. Για παράδειγμα, ήταν γνωστή η θεώρηση ότι τα πράγματα μπορούν να ιδωθούν ως γραμμικά, ως κυκλικά και ως σπείρες. Γραμμική μπορεί να είναι η Ιστορία και η ζωή ενός ανθρώπου. Μπορεί δηλαδή να περιγραφεί και να μελετηθεί σαν μια αλληλουχία γεγονότων, με τη σειρά. Ο κύκλος, ως σχήμα περιγράφει καλύτερα τα επαναλαμβανόμενα γεγονότα, όπως τις εναλλαγές των εποχών και των γενεών των ανθρώπων, με κορυφαία αναφορά στην εναλλαγή ζωής-θανάτου στα παραδείγματα αυτά. Η ένωση αυτών των δύο θεωρήσεων, της γραμμικής και της κυκλικής, δημιουργεί τη σπείρα.

Η σπείρα είναι μια γραμμή που τυλίγεται κυκλικά και προχωρά. Εμπεριέχει τη γραμμικότητα, αφού πραγματικά είναι μια γραμμή, που δυνητικά προχωρά αενάως, αλλά και την κυκλικότητα, αφού τυλίγεται και μπορεί κανείς να πει ότι σχηματίζει άπειρους κύκλους. Το σχήμα αυτό το συναντάμε πολύ συχνά σε κοσμήματα, έργα τέχνης και τοιχογραφίες της ανατολικής Μεσογείου την εποχή του χαλκού, μια εποχή αφύπνισης και μεγάλης ακμής του ανθρώπου.

Εκτός από τα σχήματα αυτά, κάτι άλλο που ήταν ήδη γνωστό τον 20ό αιώνα ήταν η έννοια της κλίμακας. Τότε, λόγω της τεχνολογίας της εποχής, έγινε δυνατό να παρατηρηθούν με άμεσο τρόπο αυτά που είχαν από άλλες εποχές υποτεθεί. Ο άνθρωπος διαπίστωσε με τα ίδια του τα μάτια ότι η σπείρα υπάρχει σε κάθε κλίμακα. Το ανθρώπινο DNA, ορατό μόνο με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, μια εφεύρεση του 20ού αιώνα, έχει τη μορφή σπειροειδούς έλικας. Το DNA είναι ο φορέας των πληροφοριών για τη δημιουργία του ανθρώπινου όντος. Ίσως ο άνθρωπος τιμώντας αυτήν του την καταγωγή δημιούργησε χορούς που μιμούνται το σχήμα αυτό. Χορούς σε κύκλο που κινούνται γραμμικά. Η φύση χορεύει επίσης με τους ανεμοστόβιλους και τα θαλάσσια ρεύματα, πολλές φορές, ένα τέτοιο χορό.

Στην κλίμακα του όντος αυτού, του ανθρώπου, τα σαλιγκάρια και τα κοχύλια μεγαλώνουν με τη μορφή σπείρας, είτε καταδικασμένα να σέρνονται για πάντα στη γη, είτε βρίσκονται κάτω από το βάρος του νερού. Είναι όμως ενδιαφέρον, ότι ανεξάρτητα από το αν βρίσκονται στη γη ή τη θάλασσα, τα πλάσματα αυτά κοιτούν τον ουρανό. Στο βόρειο ημισφαίριο του πλανήτη οι σπείρες τους είναι δεξιόστροφες και στο νότιο ημισφαίριο είναι αριστερόστροφες. Ο ουρανός, το σύμπαν, του οποίου ο πλανήτης και η ζωή σε αυτόν αποτελεί μια κουκίδα, αποτελεί τη μεγάλη κλίμακα. Εκεί, οι γαλαξίες με τη μορφή σπείρας ολοκληρώνουν την αντιπροσώπευση αυτού του συμπαντικού σχήματος.

 

Αυτή η παγκόσμια, με την έννοια του universalis, επανάληψη της σπείρας, μας υποχρεώνει να δούμε την κλίμακα. Αν η σπείρα επαναλαμβάνεται στο DNA, τα σαλιγκάρια, τους χορούς, τους ανεμοστρόβιλους και τους γαλαξίες, αυτό μπορεί να συμβαίνει και με άλλα φαινόμενα. Σε αυτό μάς προειδοποιεί η ρωσική λαϊκή τέχνη με τις κούκλες που βρίσκονται η μία μέσα στην άλλη.

Η Ιστορία του ανθρώπου συνολικά, με την φαινομενικά γραμμική πορεία της, γεμάτη επαναστάσεις, παλινδρομήσεις, σύγχρονες και ταυτόχρονα ασύνδετες καταστάσεις, μπορεί να παραλληλιστεί με τη ζωή ενός μόνο ανθρώπου. Στο σημείο αυτό αναρωτιέται κανείς σε ποιό σημείο της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης ή στάδιο ζωης κατά Erikson βρίσκεται σήμερα η ανθρωπότητα.

Ακολουθώντας την κλίμακα, ο εγκέφαλος, δημιούργημα της σπειροειδούς αλληλουχίας της εξέλιξης, δεν μπορεί παρά να είναι ενός είδους μικρογραφία του σύμπαντος. Ίσως αυτή η σύγκριση, σε εικόνα και ομοίωση, πέρα από προφανείς αναλογίες και παραλληλισμούς, να μάς παρασύρει σε θρησκευτικές και γιουνγκιανές αναφορές. Τον 20ό αιώνα μελετήθηκε ο ανθρώπινος εγκέφαλος από τον εαυτό του και εν πολλοίς συστηματοποιήθηκε η σχέση του με τους άλλους εγκεφάλους, στη συνάντηση των κοινωνικών και θετικών επιστημών, την ψυχανάλυση. Ο εγκέφαλος αποτελεί από μόνος του ένα ολόκληρο σύμπαν.

 Τον 22ο αίωνα, ο ήρωάς μας, αγχωμένος σχεδόν σαν να ζούσε στον 20ό αιώνα, προκείμένου να μη φύγει από τη Γη, αποφάσισε να γίνει ένας αστροναύτης του νου και να μπορεί με τον τρόπο αυτό να ταξιδεύει στις ζωές, τις σκέψεις και τη φαντασία των ανθρώπων. Διάλεξε ένα ρετρό επάγγελμα, που λίγοι πλέον ακολουθούσαν, αφού τώρα πια οι γνώσεις εμφυτεύονταν με μια απλή, αστραπιαία και ανώδυνη διαδικασία. Οι άνθρωποι στον αιώνα μας, τον 22ο, χρειάζονται πλέον κάποιου άλλου είδους διαδικασία, όχι ακριβώς εκπαίδευση, για να είναι σε θέση να σχετιστούν με τους ανθρώπους γύρω τους, κάτι που πλέον θεωρείται περιττό. Ωστόσο όποιος θέλει έχει τη δυνατότητα να το μάθει, αλλά είναι χρονοβόρο, με αβέβαιο αποτέλεσμα και δαπανηρό, ακόμα και για τη σχετική ευημερία του αιώνα μας.

Οι περισσότεροι άνθρωποι μόλις ενηληκιώνονται εγκαταλείπουν τον πλανήτη για να ζήσουν με ανέσεις στις αποικίες. Όποιος επιθυμεί να παραμείνει πρέπει να υποστεί τη διαδικασία που περιγράφηκε πιο πάνω. Είναι κάτι δύσκολο, ομολογουμένως, και δεν επιτρέπει πάντοτε να απολαμβάνει κάποιος τις ευκολίες που μπορεί να έχει με το να γίνει αστροναύτης, όπως όλοι. Ωστόσο κάποιοι επιμένουν και αυτό μπορεί να αποτελεί για άλλους παράδειγμα προς μίμηση, θαυμασμό μπροστά στην αδυναμία να το πράξουν και οι ίδιοι, οίκτο από κάποιους που προτιμούν τις απολαύσεις, ή ακόμα και φθόνο.

Δυο αιώνες νωρίτερα, τα συστατικά ήταν εκεί. Μεγάλοι διανοητές είχαν δείξει το δρόμο, ήδη πριν την έλευση του αιώνα αυτού, όπως ο Δαρβίνος, ο Φρόυντ, ο Αϊνστάιν. Οι συσχετίσεις της κλίμακας, γνωστές από τα αρχαία χρόνια είχαν αρχίσει να νοηματοδοτούνται και να ξεφεύγουν από μια προοπτική, τελεολογική αντίληψη των πραγμάτων, ότι κάποια γεγονότα συμβαίνουν, ούτως ώστε να συμβούν κάποια άλλα. Τα πράγματα πλέον άρχισαν να εξηγούνται περισσότερο εκ των υστέρων, ως απόρροια προηγούμενων συμβαντων. Και εν μέσω αυτής της προσέγγισης η κλίμακα μεγεθύνει ή μικραίνει μια τέτοια εικόνα. Πόσο μοιάζει μια αυτοάνοση πάθηση στο σώμα του ανθρώπου, όπου το ίδιο το σώμα καταστρέφει τον εαυτό του, με έναν πόλεμο μεταξύ των ανθρώπων πάνω στο σώμα - Γη; Ποιός είναι ο παραλληλισμός μεταξύ της έκρηξης της ντοπαμίνης στον εγκέφαλο κάποιου που ονομαζόταν τον 20ό αιώνα ψυχωτικός, με την έκρηξη ενός σούπερ-νόβα στο διάστημα; Για τα όνειρα στο νευρωνικό αυτό σύμπαν θεωρώ ότι είναι περιττό να πω κάτι.

Η λέξη που αποτέλεσε το κλειδί για αυτή τη μετάβαση από τον 20ό αιώνα στο σήμερα, μια εποχή που απέτρεψε την εξαφάνιση του ανθρώπου, ήταν η απαρτίωση. Η απαρτίωση ήταν μια γνωστή έννοια και συζητιόταν ούτως ή άλλως αρκετά σε ατομικό και διαπροσωπικό επίπεδο, αλλά σκοπίμως δεν θα αναλυθεί εδώ. Η διαφορά έγινε όταν η έννοια αυτή έγινε αντιληπτή σε μεγάλη κλίμακα. Οι άνθρωποι συνέλαβαν την ουσία αυτής της έννοιας και βιωματικά εφαρμόστηκε σε όλα τα επίπεδα σχέσεων. Οι κοινωνίες κάθε φορά αλλάζουν, αλλά οι σχέσεις των ανθρώπων και η φύση τους παραμένουν σταθερές. Πρόκειται για άλλη μια μορφή του σχήματος της σπείρας.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η ευθεία γραμμή καμπυλώνει κάθε φορά που λαμβάνει χώρα μια ιστορική επανάσταση. Η γεωργική, η βιομηχανική και η επανάσταση της υψηλής τεχνολογίας είναι τα γνωστά παραδείγματα. Η επανάσταση της απαρτίωσης άρχισε να διαφαίνεται από κάτι που εκ των προτέρων δεν θα μπορούσε να υποτεθεί ότι θα οδηγούσε εκεί. Φυσικά από τον 20ό αιώνα.

Τον αιώνα εκείνο, που μνημονεύουμε συνεχώς σήμερα, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ είχε γράψει ένα σκοπίμως παραπλανητικό βιβλίο με τον τίτλο "Οι Λέξεις". Μετά από πάρα πολλά χρόνια αποκαλύφθηκε ότι είχε γράψει ένα μουσικό έργο με τίτλο "Ερωτική Σονάτα", το οποίο ήταν συμπληρωματικό του πρώτου και ο Σαρτρ θεώρησε ότι δεν χρειαζόταν να κοινοποιήσει από τότε. Όταν ανακαλύφθηκε το δεύτερο έργο, μουσικό αυτή τη φορά, συνέβη μια αλληλουχία γεγονότων στην ανθρωπότητα, που πολλοί θεωρούν τυχαία και άσχετα με την ανακάλυψη του χαμένου έργου, και που οδήγησαν σε μια απαρτίωση μεγάλης κλίμακας. Περίπου όπως όταν οι λέξεις ενώνονται ερωτικά με τη μουσική.

Ένα δάκρυ κύλησε. Από μαύρο μάτι.

Η αλήθεια είναι ότι:

Το μπλογκ αυτό βγάινει πολύ τρυφερό. Αυτό βέβαια είναι μέσα στις προθέσεις του. Το λέει και πάνω αριστερά, στο Info άλλωστε. Φάννυ ανδ Ντιπ, Σαντ ανδ Τρου. Επίσης, αφού έκανα το "λάθος" να υπονοώ και να αποκαλύπτω ουσιαστικά την ιδιότητα μου επαγγελματικά, άρα και την οπτική των πραγμάτων, υπάρχει αναγκαστικά ένας περιορισμός, αφού αν γράψω εντελώς ό,τι μου κατέβει θα πείτε ότι ο ψυχίατρος έχει πρόβλημα ή θα με κρίνετε βάσει αυτής της ιδιότητας, και όχι με την ιδιότητά μου ως ολοκληρωμένου άνθρωπου, κάτι που ΠΑΡΑΜΕΝΩ, θέλω να δηλώσω.

Εδώ έρχονται οι δυο ήρωες που θα μας απασχολήσουν σήμερα, οι οποίοι είναι ο Ιχθυανός και ο Black-Eyed. Και οι δύο έχουν μαύρα μάτια, αλλά ο δεύτερος έχει πιο μαύρα απ' τον πρώτο. Αυτοί είναι κάτι τύποι που ακούνε όλο κάτι ηλεκτρονικά, κάτι περίεργα, που μου αρέσουν και μένα και μορφώνομαι κατά μία έννοια από την υπόγεια προπαγάνδα τους, κάτι που δεν ισχύει αντίστροφα, αφού δεν τους έχω πιάσει ποτέ να ακούνε αυτά που ακούω εγώ. Ακόμα.

Σε ένα πάρτυ λοιπόν, μού είπε ο Ιχθυανός, την ώρα που ο Black-Eyed ήταν μπροστά, ότι ο Black-Eyed τού είπε ότι το μπλογκ μου είναι γλυκανάλατο. Ο Black-Eyed στεναχωρέθηκε όχι για το κάρφωμα, αλλά για "το αυριανό τηλεφώνημα και τί έχω να ακούσω τώρα που το είπες". Η δική μου απάντηση, τύπου "speak your mind" ήταν ότι όποιος θέλει μπορεί να πει την άποψή του στα σχόλια και όχι προφορικά. Να σημειωθεί ότι ο κρίνων Black-Eyed δεν έχει μπλογκ για να δούμε τη γεύση του και ο Ιχθυανός έχει να ενημερώσει το μπλογκ του εδώ και 6 μήνες. Εννοείται ότι οι απόψεις είναι επιθυμητές και ακουστές, αλλά σε ένα πρώτο επίπεδο θεωρώ ότι έχει σημασία για μένα αυτό τον καιρό περισσότερο ο διαχωρισμός μεταξύ της θέσης του παραγωγού και του καταναλωτή σ' αυτή τη ζωή. Οπότε προτιμώ να είμαι παραγωγικός και να φτιάχνω πράγματα, παρά να βασίζομαι μόνο σε δημιουργίες άλλων ανθρώπων,  ακόμα κι αν δεν τυγχάνουν όλα ευρύτερης αποδοχής, αυτό όμως είναι κάτι που ίσως το γράψω πιο ολοκληρωμένα άλλη ώρα.

Την επόμενη μέρα, και ενώ είχα -συνειδητά- απωθήσει το γεγονός της διαμεσολαβημένης κριτικής, ο Black-Eyed μού έστειλε sms για ιατρικές οδηγίες σχετικά με τη σχέση του, η οποία μετά από κάτι σφηνάκια σε άλλο πάρτυ είχε κάνει κάτι εμέτους, που επίσης ενόχλησαν τον Black-Eyed. Μετά από τον μηνυματοπόλεμο και τις οδηγίες που κυμαίνονταν από φάρμακα, μέχρι συνδυασμό κοκα κόλας και αλατόνερου (γλυκανάλατος συνδυασμός που γιατρεύει, συμπτωματικά), ετέθη η πρόταση για καφέ, την οποία απέρριψα λόγω της βροχής. Στο άκουσμα, ή μάλλον στο διάβασμα της λέξης "βροχή", ο Black-Eyed ανταπέδωσε το κάρφωμα στον Ιχθυανό, και μού είπε ότι αν έλεγα στον Ιχθυανό ότι θέλω να απολάυσω τη βροχή, θα μού έλεγε ειρωνικά: "ένα δάκρυ κύλησε".

Ο Ιχθυανός, γνωστό μέλος της διαδικτυακής κοινότητας του φέισμπουκ, αρκετά συχνά ενημερώνει τα υπόλοιπα άβαταρς για τα μίνι καταθλιπτικά του επεισόδια, τα οποία στους ανυποψίαστους προκαλούν θυμηδία ή πανικό, και στους υποψιασμένους επίσης θυμηδία ή πανικό, αλλά από άλλο δρόμο. Οπότε θα έλεγα να γκετ ιν τατς γουιδ δόουζ φίλινγκς πρώτα και μετά υπάρχει άπλετος χρόνος και για τα δάκρυα των άλλων ανθρώπων. Επίσης ο Ιχθυανός, εκτός από αυτά, γράφει και όλες τις πιθανές ασθένειες που του προκαλούν τα διάφορα άσματα που ανακαλύπτει, από εγκεφαλικά, ανόδους αρτηριακής πίεσης, ψυχικές καταρρεύσεις, με αποτέλεσμα να κάνουμε επανάληψη σε καρδιολογία, νευρολογία, ψυχιατρική, και να ανακαλύπτουμε και καινούριες παθήσεις που θα αποτελέσουν τις μάστιγες του μέλλοντος και θα οφείλονται σε ηχεία στερεοφωνικών ή στο Youtube. Τα καλύτερα σχόλια βέβαια που κάνει είναι οι κοινωνικές του παρεμβάσεις, όπου σε μία πρόταση συμπυκνώνει αυτό που συνήθως σκέφτονται όλοι, αλλά δεν έχουν προλάβει να το βάλουν σε λόγια και τα εκτοξεύει εν είδει μελανιού σουπιάς ανακατεμένου με χολή ψαρίσια. Απολαυστικό, όσο κι αν δε γίνεται κατανοητό αυτή τη στιγμή.

O Black-Eyed από την άλλη, είναι φειδωλός στο να εκφράζεται εγγράφως. Αυτοί που για κακή του τύχη τον ξέρουν καλά, και δεν φοβούνται τις κατάρες του, οι οποίες σύμφωνα με πάρα πολύ έγκυρες πηγές πάντα πιάνουν, ξέρουν επίσης ότι όσο κι αν το παίζει κυνικός και σκληρός κτλ, είναι ένα προκάλυμμα. Σιγά, θα μου πείτε. Αυτό το ξέρουν όλοι ως θεωρία, δεν είναι καμιά βαθιά φιλοσοφία. Ναι, αλλά δεν είπα ότι θα λέω βαθιές φιλοσοφίες, μπορώ να λέω και τα αυτονόητα. Το θέμα είναι ότι ο Black-Eyed νομίζει ότι είναι πιο καλά γι' αυτόν να δείχνει αυτό το πρόσωπο, παρά το γεγονός ότι τη σπάει σε όλους, και (αυτοί οι όλοι) τον εκτιμούν γι' αυτό που κρύβει τελικά, και το οποίο φυσικά βλέπουν πεντακάθαρα, αλλά εκείνος νομίζει ότι απλά είναι επιτυχημένη η ψευτοκυνικότητα που βγάζει προς τα έξω. Όταν λυθεί αυτή η παρεξήγηση, o Black-Eyed θα ανακαλύψει την αξία  αυτού που τώρα θεωρεί ως γλυκανάλατη γεύση και κάποιος ψυχοθεραπευτής θα έχει γίνει κατάτι πλουσιότερος, αν και με περισσότερα άσπρα μαλλιά, από αυτά που θα έχει τραβήξει από τον αντιστεκόμενο Black-Eyed που θα οδύρεται στο ντιβάνι ή την πολυθρόνα.

Πι - Ες: Τα μάτια μαυρίζουν από πολλά πράγματα. Μπορεί να είναι έτσι κι αλλιώς το χρώμα τους, να γίνουν μαύρα από τον καιρό που έχουν να δουν κάποιον (μαύρα μάτια έκανα να σε δω), από μπουνιά και πολλά άλλα. Θα αφιερώσω το κομμάτι Black-Eyed των Placebo και ας το κατατάξει ο καθένας σε όποια κατηγορία θέλει, με δάκρυα που κυλούν ή χωρίς.

Placebo: "Black-Eyed". Από το άλμπουμ "Black Market".

Σκάλα κυλιόμενη, σαν το χρόνο που ποτέ δεν τελειώνει.

Την πιο παγωμένη και μουντή μέρα του χειμώνα, στο τέλος του Γενάρη έγινε η συνάντηση, τυχαία ως όφειλε, εκκρεμούσα καθώς αναμενόταν. Στο αθηναϊκό μετρό, στο σταθμό του Συντάγματος, σταθμό αλλαγής γραμμής και πορείας, διασταυρώθηκαν οι πορείες αυτές. Εκείνη τη μέρα ήταν συγκλίνουσες. Είχαν να ιδωθούν 5 μήνες. Γνωρίζονταν 2 χρόνια, τα οποία όμως δεν μετριούνται στον χάρτινο ημερολογιακό χρόνο που συνηθίζουμε. Όχι, δεν μπορεί να το πει κανένας αυτό. Είχαν μοιραστεί τόσα πολλά και τόσο βαθιά τους θέματα, εμπειρίες, συναισθήματα, που το ημερολόγιο φαίνεται σαν άδειο τετράδιο στα μάτια και το δέρμα του εσωτερικού χρόνου.

Έπρεπε να χωρίσουν τότε. Οι συνθήκες δεν ευδοκιμούσαν για να συνεχίσουν. Κανείς από τους δυο τους δεν ήθελε, αλλά εκείνη το τόλμησε. Από τότε οι τροχιές τους μετά από αυτή τη συμπόρευση πήραν διαφορετική πορεία προς ξεχωριστά, ατομικά πλέον Άγνωστα. Και τότε την είδε, στο υπερφωτισμένο βαγόνι, στο οποίο μόλις είχε μπει. Τα χαμόγελά τους ήταν βαθιά, διερευνητικά και παγωμένα, όπως η μέρα. Τα βλέμματά τους όμως είχαν αποτυπωμένα τα σημάδια του καιρού που είχαν μοιραστεί. Ήταν ζεστά.

Η χαρά και των δύο από αυτή την τυχαία συνάντηση δεν μπορούσε να κρυφτεί στις επόμενες δύο στάσεις που έζησε. Η συμφωνία όμως του χωρισμού δεν της επέτρεπε να εκδηλώνεται και με τον ίδιο τρόπο που ο έρωτας πρέπει να χωρέσει σε ένα βαγόνι τρένου, η χαρά έπρεπε να εκδηλωθεί σε όρια. Και οι δύο είπαν ότι έλειψαν ο ένας στον άλλο. Δεν υπήρχε λόγος, αλλά ούτε και χώρος για εγωισμό.

Στην κυλιόμενη σκάλα, πλησιάζοντας στο φως, έστω κι αν αυτό ήταν μουντό και γκρίζο, έλαβαν χώρα οι προειδοποιήσεις των αλλαγών. "Θέλω κούρεμα", είπε εκείνος. "Κι εγώ βάψιμο, θα φαίνονται οι άσπρες τρίχες σε λίγο". Ήταν, θα έλεγε κανείς μια συγγνώμη από τον ένα στον άλλο που δεν φόρεσε τον καλό του εαυτό ο καθένας στη συνάντηση αυτή, ανεξάρτητα του τυχαίου της.

Στην επιφάνεια του δρόμου, αλλά και των πραγμάτων, είχε έρθει η στιγμή του αποχωρισμού. "Χάρηκα πολύ που σε είδα", ήταν κάτι που ο ενας τους πρόλαβε και είπε. Ο άλλος το είχε σκεφτεί έτσι κι αλλιώς. Οι πορείες μετά τη σύντομη διασταύρωση ξαναχώρισαν, κούμπωσαν πιο σφιχτά τα παλτά τους, τα χαμόγελα προσπάθησαν να μην εκτροχιαστούν σε δάκρυα στην ανυπόφορα τόσο ανοιχτή Βασιλίσσης Σοφίας και έχοντας πλέον γυρίσει την πλάτη, χωρίς να ακούγονται, μετά από μια βαθιά ανάσα είπαν: σήμερα είναι η πιο κρύα μέρα αυτού του χειμώνα.

Κωνσταντίνος Βήτα: "Όλο αυτό που ποτέ" (από πρόβα).

Από το άλμπουμ "Άργος".

Στίχος στροβιλισμένος ασυνείδητα.

Μη με ρωτάς γιατί πονώ τα μάτια σου όταν κοιτάζω.

Tα μάτια σου όταν κοιτάζω, γιατί πονώ; Μη ρωτάς.

Πονώ. Ρωτάς όταν κοιτάζω τα μάτια σου. Γιατί;

Μη ρωτάς όταν κοιτάζω. Γιατί πονώ τα μάτια σου.

Γιατί με τα μάτια ρωτάς; Μη όταν σου πονώ. Κοιτάζω.

Γιατί κοιτάζω; Όταν με ρωτάς πονώ τα μάτια σου.

 

Τα μάτια σου κοιτάζω όταν με ρωτάς γιατί πονώ. Μη.

Κοιτάζω όταν πονώ. Μη, τα μάτια σου. Γιατί, με ρωτάς.

Γιατί ρωτάς τα μάτια σου όταν πονώ; Με κοιτάζω, μη.

Με τα μάτια σου πονώ όταν με ρωτάς γιατί. Μη, κοιτάζω.

Πονώ τα μάτια σου; Γιατί κοιτάζω όταν με ρωτάς.

Μην κοιτάζω. Όταν με ρωτάς πονώ. Γιατί; Για τα μάτια σου.

 Μη με κοιτάζω όταν πονώ. Γιατί τα μάτια σου ρωτάς;

Μη με ρωτάς. Κοιτάζω με τα μάτια τα γιατί σου όταν πονώ.

Στον εμπνευσμένο και εμπνέοντα Μ.Δ.

Στην double X.

 

Μιχάλης Δέλτα: Τί θα ήταν. Τραγούδι: Ευσταθία. Από το άλμπουμ "Ουράνιο Τόξο".

Congrats to Clearbluesky, a great friend.

 Σημ: "Μη με ρωτάς γιατί πονώ τα μάτια σου όταν κοιτάζω": Στίχος από το τραγούδι "Μια αγάπη μικρή" του Μιχάλη Δέλτα, το οποίο ερμήνευσε η Τάνια Τσανακλίδου στο άλμπουμ "Το χρώμα της μέρας".