Είπες "είμαι άπειρη εγώ" σ'εκείνη την επαγγελματική συνάντηση. Ο υπερβολικός σε όλα, για συντομία ας τον πούμε "ο Υπερθετικός", χαμογέλασε. Αντιλήφθηκε την έννοια αυτή λίγο διαφορετικά. Και όπως ένα οχτάρι δεν έχει επίγνωση ότι αν ξαπλώσει μοιάζει με το σύμβολο του απείρου, έτσι κι εσύ.
Συμπτωματικά ήταν οκτώ του μηνός όταν ο Υπερθετικός ξάπλωσε μαζί σου σε μια ανώνυμη παραλία με μάρτυρα την Αίγινα κάπου στο βάθος και κατάλαβες επιτέλους ότι είσαι Άπειρη με τη σωστή πλέον σημασία. Όπως η ατέλειωτη θάλασσα. Κι οι δυό σας μαζί αγκαλιά, εσύ κι αυτός, είστε το συν άπειρο.
Αιώνιος συνδυασμός.
"Η περιφραστική πέτρα". Ποίηση - απαγγελία: Κική Δημουλά.
Μουσική: Anemos. Από τη συλλογή "Το λίγο του κόσμου", 1971. Ίδια χρονιά με την έκδοση του Μονογράμματος του Ελύτη. Ακριβώς 40 χρόνια πριν. Το 2011 επί θύραις βροντοχτυπά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου