Όλοι δουλειά θέλαν να βρουν
ψωμί να έχει το τραπέζι
μία μπουκιά να φάμε ρε παιδιά.
Κάποιοι δουλεύανε το μωβ
το πιο πηχτό το χρώμα
πες παρεξηγημένο, πες μαζί,
πληγή που γιαίνει.
Και δούλευαν
δούλευαν
δουλεύαν
ζυμώνοντας αέρα με γροθιές
φτωχοί και άνεργοι της συνήθειας
κι εγώ μαζί, με ένστικτο νυχιών.
Μια μέρα ξύπνησε το μωβ
στα μάτια μου που 'χα κλειστά
για δεκαπέντε χρόνια, ή τριάντα,
- πού να θυμάμαι τώρα το όλο
αν δεν περισσεύει ψίχουλο.
Τα δόντια μου το έφτιαχναν
ολοβραδίς
στην άκρη των χειλιών σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου