Στη φαντασία μου
μπορώ να είμαι καθισμένος στην ουρά ενός κομήτη
που τρέχει
τα δάχτυλά μου είναι συρμάτινες χορδές
κι οι γαλαξίες βγαίνουν απ' το στόμα
ενός μωρού
το οξυγόνο κυλάει μέσα σε μολυσμένο από ιδέες
αίμα
το σούρουπο πληγώνει ανεπανόρθωτα
σαν σίδερο γλυκά αυτή τη μέρα και τη φέρνει πιο κοντά
στη μοίρα
που προσπαθεί να ξεχαστεί δουλεύοντας.
...
Μα στην πραγματικότητα
μια μέρα χιόνισε κι όλα έγιναν άσπρα
ήρθε το τρελό παιδί που δεν μπορεί
να πιάσει την μπάλα
η μάνα του θέλει να πάει στην πόλη
και φοράει ένα πουλόβερ όλο τρύπες,
διάτρητη κάνει μπάνιο στην καταιγίδα
ο δικέφαλος αετός ανοιγοκλείνει τα ράμφη του
το σώμα του είναι καθηλωμένο
με κάνει να θέλω να γράφω ημερολόγιο
το σαλιγκάρι έσπρωξε το ταβάνι
γιατί με σκεφτόταν κάθε μέρα,
θέλει να του βάλω διάγνωση
ψύχωση όνειρο αυτισμός
- πάντως σίγουρα ξένος -
όσες φορές κι αν πατήσω τα κουμπιά
δε βγαίνει σύνδεση
μην ψάχνεις όνομα αφού δεν απαντά.
...
Στην αλήθεια
δεν μπορείς να κερδίσεις την πάλη με τη σκιά.
Δες την σαν παιχνίδι.
Επίστρεψε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου