Είπα να φτιάξω μια στέγη. Από την
αρχή, όχι από το μηδέν. Δεν γίνεται
να σε απαλλάξω από τα κουβαλή-
ματά μου. Παιδί των θελημάτων
δεν μπόρεσα ποτέ να γίνω, ακόμα
κι όταν ήμουν. Ελλείψεις, ξέρεις.
Για πάτωμα θα βάλω μάρμαρο και
ξύλο. Σανίδες ίσιες, πλάκες. Μα θα
τις βάλω πλαγιαστές. Έχει ειπωθεί
άλλωστε πως τα πάθη είναι διαγώνια.
Να αλληλοδιαπλέκονται σαν χέρια
σε συνάντηση. Και πόρτες θα φτιάξω.
Κι ας υπάρχουν μόνο και μόνο για
να είναι πάντοτε ανοιχτές. Για το
επίτηδες του όποιου συνειδητού.
Ταβάνι δε θα ήθελα να βάλω, κακά
τα ψέματα.Πώς να δεχτώ αψήφιστα
ένα προς τα πάνω όριο; Το φως όμως
μου το ζητάει. Θέλει από κάπου να
έχει να κρεμιέται. Χαλάλι του λοιπόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου