Όχθες.

                                             

Έλα, έλα. Μη φοβάσαι.

Μαζί θα είμαστε, να εκεί

στην ακροθαλασσιά.

Μη φοβάσαι. Ξέρω

πόσο σ' αρέσει το νερό.

Κι εγώ θα κουραστώ, κι εσύ.

Μισή 

θα μοιάζει αλλιώς η γη.

Στην ακροθαλασσιά.

Λέξη κι αυτή

ρηχή που μοιάζει

μα τρομάζει.

Κι όταν θα πας θα δεις

τι βαθύς

θα λες είναι ο βυθός

μοιάζει ο κόσμος άοσμος αλλιώς

η άνοιξη αρρώστια

δίψα που δεν αντέχεις.

Αν θα θυμώνεις, αν θα κλαις

αν θα γελάς σαν παιδί

μαζί θα είμαστε εκεί

στου πέλαγου τη μέση

ας πονέσει 

το σώμα

ναός περιφοράς

πόνου, λαχτάρας, επιθυμιάς.

Έλα, έλα

βλέπεις αυτή τη γη

ή πίσω κοιτάς

φτάνουμε εκεί

στη γη την άγνωστη.

Μόνος δεν έφτασες εδώ

σαν λυτρωμός

έρχεται βράχος

η πρώτη πέτρα αυτής της γης

απορείς

αν σε ξεγέλασα.

Για να περάσεις σε ρηχά δικά σου

νέα εδάφη σου απάτητα να βρεις

τον νίκησες

τον φόβο μην πνιγείς.

Κρυφή η χαρά μου

που ήσουν συντροφιά μου.