ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

      
                                                            

Οι ανάγκες μου νεφροπαθείς

σε μέρα γενικής απεργίας.

    
      

Αφιλτράριστα θα παραμείνουν

για λίγο ακόμα τα όνειρα.

Συγγνώμη,

τα οράματα ήθελα να πω.

         
                   

Η κατάποση πολύ ενεργητική,

πονάει αμάθητους λαιμούς

την τελευταία ώρα του χειμώνα.

Όποια κι αν ήταν αυτή.

                     
                                 

Απροειδοποίητα ανοίγει κάθε χρόνο

ο καιρός,

διαψεύδει τις κλειστές αλήθειες

των εντυπωμένων τετραδίων.
       
                   
Ήμερα λόγια στα χαρτιά.
Σκληρά στα χείλη που δοκιμάζουν
πού ζει το μαζί
πώς γράφονται τα πρέπει.

            
                  

Επιταγές ανεξόφλητες,

στα χέρια διαμαρτύρονται.

Ό,τι δεν έδωσες, ας λάβεις 
μεταχρονολογημένα.

                 
                

Ο βόλος των παιδικών μας χρόνων

έγινε σύμβολο.

Το πέρασμα να γίνει τί;

                
                   

Στις ακεφιές σου είσαι σήμερα

μ' αρέσει όμως το ύφος σου,

με παχαίνει

σε περίοδο ισχνών ανθρώπων.

               
                  
Ξεκούρασε για λίγο την απόσταση,

έχουμε να διανύσουμε το απέναντι.

Μαζί θα περάσουμε αποφατικά,

κάτι μπορεί από αυτό να βγει.

            
                     

Ίσως βγούμε ξανά στην αρχή 

της εποχής που πάντα τελειώνει

απροειδοποίητα.

Στην αρχή τ' ουχί μόνος.

                
                     

Μαθαίνω να μαθαίνω
ό,τι ακούγεται παράδοξο.

Σαν τραύμα γέννησης 

διαισθητικά με υποψιάζει, 

ωστόσο, για σωστό.
               
              
Οι επιταγές μας είναι, 
στην πραγματικότητα,
διανύσματα λευκά.

                                   




                                                          

                                                                                 

                                                                           

Δυάρι.

                                                                

Από εμάς τους δυό γεννήθηκε

το Συγκεκριμένο.

Το τοποθετήσαμε

σε περίοπτη θέση στο σαλόνι

των ευσεβών μας πόθων

αλληλοκοιταχτήκαμε

με αντιφατικά ως προς αυτό

αισθήματα

και θαυμάσαμε

τη στιλπνή του επιφάνεια,

το σφυρήλατο αποτέλεσμα επάνω του

των φωνών.

Από εμάς τους δυό γεννήθηκε

στην επάργυρή του κυρτότητα

το Σκληρό.

Έδειξε ότι είναι μάλλον πολύτιμο

γιατί κατάλαβε

ολόκληρο τον ζωτικό μας χώρο.

Αναρωτηθήκαμε

πώς να βαφτίσουμε την παρουσία του.

Το ονομάσαμε

Πρωτόγνωρο.

                                     

                                                   

                                                                      

Σχιζοειδής αμαρτία.

                                      

Βρέθηκα εντός.

Στον άϋλο ναό.

Ημίρευστη η ουσία του,

περιβάλλεται

από θηλαία άλω.

Μέσα απ' τα δάχτυλα της μετουσίωσης

μοιάζει να έσταξε.

Τόσο θα έλιωσε

η έμπνευση των στιγμών,

των ετών η λεπτομέρεια.

Αισθάνομαι την παρουσία και άλλων

εδώ.

Δεν κοιταζόμαστε μη σπάσει η γλώσσα.

Ούτε αντιλήφθηκα πώς μπήκα.

Το ίδιο, υποθέτω, σκέφτονται κι αυτοί.

Σκυφτοί περνούσαμε την πύλη του ναού.

Δεν είδαμε την πινακίδα:

Μη εισίτω.

Ο δίαυλος, αμφίδρομος, παράγει αιθέρα.

Η τετραπλή μήτρα του απρόσιτου επάγει μίμηση

ζωής.

Μυστηριώδεις νόμοι ελέγχουν τη συνύπαρξη.

Το αν ξεχείλησε τα όρια του περιγράμματος,

απροσδιόριστα τα αντίο τρέμουν κάθε βράδυ,

χαιρετούν τους ανελέητους προσκυνητές

με παλμικά χάδια

γεμάτα υπόσχεση.

                 

                    

Αυτογνωσία παράξενου ελκυστή.

                                                          

Κατηγορείσαι, Εαυτέ,

γιατί αποδέχτηκες

και χρίστηκες κριτής

σε άνιση μάχη.

Πλήρωσε τα σπασμένα σου
γενναία
κι αποπειράσου, Εγώ,
να εξηγηθείς.



Καλλιέργησα αυτοματικά το εκπεφρασμένο,
πυρηνικό μετόχι ενός παρακειμένου
αλγορίθμου.

Κατ’ επανάληψη, εντούτοις,
δεν υπολόγιζα το δεν
στις εξισώσεις.
Οι διαφορές των φάσεων ήταν κανόνας
στο σύνολο των γραμμικών μου συστημάτων.
Θεώρησα λανθασμένα πως είμαι
παράξενος ελκυστής.

Έγινα φορέας αλυτρωτικής αλύσου

και κοινωνός δυστοπικού ολοκληρώματος.

Σε ευκταία κυκλική επιτάχυνση,
ελκυόμουν, ειρωνικά από ώσεις.
Με έσπρωχναν σε αναπόφευκτη,
τελική σχάση.

Πριν από την επίτευξη
οδυνηρού αναδιπλασιασμού
επήλθε συμπύκνωση,

με λύση αμυνών

από εξωτερικές, μαγνητικές δυνάμεις.

Με υπερυντέλικη αναστροφή
διέκοψα τη διαδικασία.
Επέλεξα τη θέση
εις βάρος του φαντασιωσικού
υπολογισμού ταχύτητας.

Κι αυτό γιατί η θέση είχε,
με θλίψη,
από το πέρας τόσων κύκλων,
αντικειμενοτρόπα πια,
κατακτηθεί.



Υπήρξες αφελής,
νόμισες το μπορείς να ορίζεσαι

από ψευδαίσθηση αυτάρκειας.

Παραγώγα ουτοπικά.

Δεν γίνεται να συγκρουστεί
το λογικό με το παράλογο.
Με άνομη επιφύλαξη μπορεί

μόνο να μπει το ένα στο άλλο.

Από την ένωσή τους,

χαμένα βγαίνουν.

Και τα δυό.

Του μείγματος είναι επιλογή,
φροντίζει το ένα ως προφανές
στο άλλο όμως δίνει το κουμάντο.

Αυτό αν πετύχει,
ίσως απαλλαγείς,

λόγω ελλιπών στοιχείων.

Μα είναι ενεργοβόρο.

Εφ' όσον το αντέξεις,
φορτώνονται αλλού οι κατηγορίες.
Η αποστέρηση εξορίζεται
και γίνεται η απόλαυση

προσωρινά δική σου.

Οριστική απόφαση εκδίδεται
αν τελικά τα βρείτε μεταξύ σας
σε νέα συνεδρίαση.
Εκ των υστέρων,
που θα 'χει η μνήμη αλλοιωθεί.

Ο σαμποτέρ του μυαλού σου
καλό είναι να έχει απολυθεί.
Πανάκριβα όλα αυτά,

προειδοποίησε σωστά τον ψυχισμό.

Όφειλες, όμως, να γνωρίζεις,
ότι για την ικανοποιητική συγκρότηση
του ενόρκου μας σώματος
τίποτα, μα τίποτα,

δεν είναι τσάμπα.

Δηλώνω ένοχος συγκρουσιακής βαρύτητας,

και αθώος βαρυνόντων ελλειμμάτων.

                                        

 

                              

Πρόσθεση (εικαστικοί συνειρμοί).

                                                                                   
Ο πίνακας με το μάθημα ανατομίας ζωντανεύει,                                                             
με καλή προαίρεση,
τα φοιτητικά μου χρόνια.
Υπό άλλη όμως οπτική, φωτίζει διαφορετικές ταυτίσεις,
λόγω της κυρίαρχίας στον καμβά
της ανάκλισης.

Αναρωτιέμαι.
Σε ψυχοθεραπεία αντίστοιχης ξαπλωτής στάσης
επιτρέπω άραγε τις τομές εκείνες για την ανάδειξη,
μέσα από νεκρά κομμάτια, του εαυτού, των αναμνήσεων,
ή υποκείμενων παρελθουσών ολοτήτων;

Ρητορικό το ερώτημα, ταιριάζει μάλλον καλύτερα

στον εικονιζόμενο κεκοιμημένο.
Αυτός δε θα σηκωθεί με τη λήξη της συνεδρίας,
άνευ λοιπού προϋπολογισμού.

                                        …

Πίνακας άλλος.
Οι συζυγικές εντάσεις αποτυπώνονται στην ακαμψία
της στάσης του κορμιού προς την Μadame Matisse
απ' τον ζωγράφο,
αλλά και μισοκρυμμένη στο "non" του κιγκλιδώματος,
πριν ξαναγίνει επανόρθωση, αγκαλιά και χρώμα
πίσω από το παράθυρο.

Εδώ διαλέγω την πυτζάμα.
Τουλάχιστον φορέθηκαν οι ρίγες της από την ανδρική μορφή,
φαίνεται ότι προσπάθησαν φιλότιμα, όσο μπόρεσαν,
να καταστούν τεθλασμένες.

Κρίνεται η προσπάθεια ή το ιστορικό της αποτέλεσμα;

Σε επόμενο καρέ ενδεχομένως η απάντηση, πόσα βάρη απαιτούμε
να σηκώσει μόνη μια κορνίζα;

                                      …

Ολοκληρώνοντας την τρίπτυχη σύνδεση των προσθέσεων,
σχεδόν αυτομάτως διαπιστώνω ότι η Τζοκόντα με προσκαλεί
να τοποθετηθώ απέναντι στη γκριμάτσα της.
Επιφυλάσσεται να μου την προσφέρει έτοιμη.
Χρειάζεται, θεωρεί, ένα αντικείμενο για τη νοηματοδότησή της.

Με κοιτάζει σαν να υπονοεί μη Μόναν Λίζαν όψιν
και δικαιωματικά κρατάει τα σταυρωμένα χέρια της καθαρά.
Τα ανομήματα, λογικά, νίπτονται εκτός του κάδρου.

Το ότι μοιράζεστε, βέβαια, κοινό επιχείλιο περίγραμμα
θα το αποδώσω, απαλλάσσοντάς σε,
στην άτολμη σύμπτωση μερικών δικών μου, αποκλειστικά,
προβολών.

Έχε, παρ' όλα αυτά, συνακόλουθα υπ' όψιν, αν δεχτούμε
ότι κι εσύ αντίκεισαι, πως κάπου οφείλεις χάρη.
Σε προφυλάσσει επαρκώς από το διεισδυτικό, προβολικό τους βάθος,
της ζωγραφικής το διδιάστατο.

                                                                         

                                                                               
                                                                                                                                   

Νυχτερινή ορθογραφία.

                                   
Μπορούν πολλά να είναι
και διαφορετικά
τα ακοίμητα τα βράδυα τα γλυκά
αδύναμα όπως γράφονται με υ ψιλό

στην ίδια θέση της αρχής γυρνά
κουλουριαστή η αμφιθυμία.


Η βραδιά η μία όμως,
η αξέχαστη,
τον άσσο της μοναδικά τον γράφει

πόσο αταλάντευτα τον δείχνει γραμμικά
με εκείνο το αποφασισμένο γιώτα!




                                         

Πρώιμη αφύπνιση.

                                                                       
Η γυναίκα που κυοφορούσε όνειρα
απέβαλε στον ύπνο της.
Ήταν, πώς να το πούμε, ανεπιθύμητα 
στον σύντροφό της.

Τα όνειρα αυτά 
ήπιαν φάρμακο εκτρωτικό
κατά παράβαση του όποιου ιατρικού
ή άλλου, περισσότερο προσωπικού της
όρκου

και απεβλήθησαν άδοξα,
διά παντός,
από το εργαστήρι παραγωγής τους
προτού προλάβουν να ολοκληρώσουν

τη βραδινή τους μαθητεία,
την ασυνείδητα δοσμένη τους αποστολή
κατηφορίζοντας την άλλοτε βασιλική οδό,
την τώρα ταπεινή,
εν είδει σωματικής αιμορραγίας.

Την επομένη, με πικρία στα λεπτά της χείλη,
στα μαύρα σπαστά μαλλιά, 
η γυναίκα που κυοφορούσε όνειρα κατηγόρησε  
τους επιτηδευμένα γελαστούς γιατρούς
τις άψογα σιδερωμένες νοσοκόμες
"γιατί τα κλέψατε";
αλλά ήταν πια αργά.

Είχε ήδη ξυπνήσει
και μπορούσε πλέον να σκεφτεί
πολύ καθαρά.

Τα σεντόνια πλύθηκαν
ενώ η νύχτα που θα ερχόταν
έμοιαζε, για κάποιο λόγο,
απλησίαστη 
και απρόσιτα μακρινή.

                  

          Ludwig Van Beethoven: "Σονάτα υπό το σεληνόφως". 

                                        

                                  

Η σημασία του ονόματος.

                                    
Οι γιοι μας είναι το ονομαστό
το προκεχωρημένο φυλάκιο 
της ύπαρξης του πατέρα μας

ταυτόχρονα είναι οι μεθεπόμενες φωτιές,
οι τελευταίες στη σειρά των γενεών
σε σύστημα τριών φρυκτωριών

έσχατοι σηματωροί
και άγγελοι σινιάλου συνονόματου
με την έλευση του επερχόμενου θανάτου του.
                                                
                                                  
                                                  
                                                       

Χαρά.

                                                                            
[Κανονικά   εδώ   έπρεπε  να  υπάρχει
μια   παράγραφος   για   να  προηγηθεί
ως  εισαγωγή  στις  δυό  γραμμές που
έχω γράψει, αλλά είναι τέτοιο σκοτάδι
πάνω στο κρεβάτι σου, που δεν βλέπω
για να τη φτιάξω.]


Χαίρεσαι που σε λέω όμορφη.
Χαίρομαι που δεν είμαι τυφλός.
                               
                                                          
                                            

Αφαίρεση (χρόνος όταν γίνεται χώρος).

        
Τα ελληνικά αγάλματα
δεν μάς αγγίζουν μόνο
λόγω της εκπομπής του λείου τους

ούτε γιατί κάποτε αποκαλύφθηκαν
μεσω της τέχνης της αφαίρεσης
από ανθρώπου χέρι
κρυμμένα σε μάρμαρο ακατέργαστο.

Ας είχαν άλλοτε χρώμα έντονο,
ας έστεκαν αυτάρκη, αρτιμελή,
πρoτού με το μαχαίρι του τα χαϊδέψει
ο χρόνος.

Στο μέσα μας μιλάνε στατικά,
μάς δονούν γιατί άντεξαν
-ακρωτηριασμένα έστω-
και ως πάλλευκα εξαγνίστηκαν

αφήνοντας με τα κομμένα μέλη τους
ένα χώρο για σύνδεση
με τη δική μας φαντασία.

Μας υπενθυμίζουν
το ανακόλουθο σχήμα στην αφήγηση
της προσωπικής μας ιστορίας

και την ικανότητα ανάγκη
να συμπληρώνει το παρόν το ίδιο τα κενά

με επίγνωση 

στην ταραγμένη σχέση του μαζί της.

                                          

                                     
                                    

Ηλιακοί θερμοσίφωνες.

                                                            
Οι ηλιακοί θερμοσίφωνες
είναι στραμμένοι προς μία κατεύθυνση
υπό την ίδια γωνία.

Μεταξύ τους άγνωστοι
σε διπλανές ταράτσες παραταγμένοι
θλιβερά συντονισμένοι
χωρίς περίσκεψη εκτελούν μηχανικά.

Πράττουν μονάχα αυτό
για το οποίο φτιάχτηκαν.

Αν είχαν δύναμη να στραφούν
στη λογική,
αυτό ίσως να δήλωνε
μια κάποια δυνατότητα αυτενέργειας.

Ποιός ξέρει,
ίσως να μην το επιτρέπουν
οι εσωτερικές τους αντιστάσεις.

Κάποιες φορές,
έχουν κι αυτοί τις διαρροές τους.
Αρνούνται να εργαστούν
όπως προγραμματίστηκαν.

Σαν να λυπούνται το νερό
και δεν το βράζουν.
Αντίθετα, από σχισμές στον λέβητα
το κλαίνε.

Σε τέτοιες περιπτώσεις αποσύρονται.
Βγαίνουν στη σύνταξη
και άμεσα αντικαθίστανται.
Μη μένουν άνεργοι οι υπάλληλοι
ηλεκτρικών ειδών.

Άλλοτε πάλι εκρήγνυνται
και τραυματίζουν ατυχείς περαστικούς.
Απλά μηχανήματα είναι,
καμιά φορά βραχυκυκλώνουν.

Μην ανησυχείτε.
Πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά.

Η ασφάλειά σας είναι σχετική
αλλά εν μέρει εγγυημένη.
Θεωρείται απείρως πιο σημαντικό
να επιτελούν τη λειτουργία τους.

Αλλά κι εσείς μη βγαίνετε για βόλτα
στις ταράτσες.
Είναι επικίνδυνα μέρη αυτά.
Να προτιμάτε μέρη χαμηλά, ανήλιαγα,
τί να το κάνετε το φως;

Στο κάτω κάτω
δεν ευθύνονται για όλα οι θερμοσίφωνες.
Κάποιοι τους εξαγόρασαν
και οι υδραυλικοί σας τους τοποθέτησαν.

Κάπως αντίστοιχα και η γλώσσα
είναι όργανο εκτελεστικό.
Της διανοίας.

Μην τα συγχέουμε σαν ένα και το αυτό.