Ο πίνακας με το μάθημα ανατομίας ζωντανεύει,
με καλή προαίρεση,
τα φοιτητικά μου χρόνια.
Υπό άλλη όμως οπτική, φωτίζει διαφορετικές ταυτίσεις,
λόγω της κυρίαρχίας στον καμβά
της ανάκλισης.
Αναρωτιέμαι.
Σε ψυχοθεραπεία αντίστοιχης ξαπλωτής στάσης
επιτρέπω άραγε τις τομές εκείνες για την ανάδειξη,
μέσα από νεκρά κομμάτια, του εαυτού, των αναμνήσεων,
ή υποκείμενων παρελθουσών ολοτήτων;
Ρητορικό το ερώτημα, ταιριάζει μάλλον καλύτερα
στον εικονιζόμενο κεκοιμημένο.Αυτός δε θα σηκωθεί με τη λήξη της συνεδρίας,
άνευ λοιπού προϋπολογισμού.
…
Πίνακας άλλος.
Οι συζυγικές εντάσεις αποτυπώνονται στην ακαμψία
της στάσης του κορμιού προς την Μadame Matisse
απ' τον ζωγράφο,
αλλά και μισοκρυμμένη στο "non" του κιγκλιδώματος,
πριν ξαναγίνει επανόρθωση, αγκαλιά και χρώμα
πίσω από το παράθυρο.
Εδώ διαλέγω την πυτζάμα.
Τουλάχιστον φορέθηκαν οι ρίγες της από την ανδρική μορφή,
φαίνεται ότι προσπάθησαν φιλότιμα, όσο μπόρεσαν,
να καταστούν τεθλασμένες.
Κρίνεται η προσπάθεια ή το ιστορικό της αποτέλεσμα;
Σε επόμενο καρέ ενδεχομένως η απάντηση, πόσα βάρη απαιτούμε να σηκώσει μόνη μια κορνίζα;
…
Ολοκληρώνοντας την τρίπτυχη σύνδεση των προσθέσεων,
σχεδόν αυτομάτως διαπιστώνω ότι η Τζοκόντα με προσκαλεί
να τοποθετηθώ απέναντι στη γκριμάτσα της.
Επιφυλάσσεται να μου την προσφέρει έτοιμη.
Χρειάζεται, θεωρεί, ένα αντικείμενο για τη νοηματοδότησή της.
Με κοιτάζει σαν να υπονοεί μη Μόναν Λίζαν όψιν
και δικαιωματικά κρατάει τα σταυρωμένα χέρια της καθαρά.
Τα ανομήματα, λογικά, νίπτονται εκτός του κάδρου.
Το ότι μοιράζεστε, βέβαια, κοινό επιχείλιο περίγραμμα
θα το αποδώσω, απαλλάσσοντάς σε,
στην άτολμη σύμπτωση μερικών δικών μου, αποκλειστικά,
προβολών.
Έχε, παρ' όλα αυτά, συνακόλουθα υπ' όψιν, αν δεχτούμε
ότι κι εσύ αντίκεισαι, πως κάπου οφείλεις χάρη.
Σε προφυλάσσει επαρκώς από το διεισδυτικό, προβολικό τους βάθος,
της ζωγραφικής το διδιάστατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου