Τί γεύση έχει ο χρόνος;

Τώρα τελευταία έχω πάθει κάτι και ακούω όλο Κωνσταντίνο Βήτα. Χρειάστηκε να μεγαλώσω για να καταλάβω τις μουσικές ορισμένων ανθρώπων; Τον Μιχάλη Δέλτα τον είχα παρακολουθήσει νωρίτερα και δεν ξέρω αν αυτό που θα πω είναι ύβρις για τους ορκισμένους οπαδούς των Στέρεο Νόβα, αλλά εγώ τους προτιμώ στις σόλο καριέρες τους. Σαν να μη μου κόλλαγαν τα τραγούδια, όταν ήμουν στην ηλικία που έβγαιναν, σαν να παραείχαν πολλά λόγια, σαν να έπρεπε να μεγαλώσουν κι αυτοί κι εγώ, δεν ξέρω, δεν έχει σημασία τόσο πολύ άλλωστε το προσωπικό μου άκουσμα.

Πριν δυο μέρες έπεσα πάνω στο βίντεο ενός κομματιού του Κ. Βήτα στο Υou Τube, γυρισμένο το 2002 στον Πειραιά, σε μέρη που αναγνώρισα αμέσως και που έχουν αποτελέσει προσωπικά σημεία αναφοράς. Τα μερη αυτά, και ακόμα περισσότερο τα μέρη εκτός του κάδρου του βίντεοκλιπ, που δε φαίνονται, αλλά κάποιος που ξέρει την πόλη τα συμπληρώνει στο μυαλό του, είναι τόσο γνωστά και τόσο καθημερινά στη ζωή μιας άλλης εποχής, που μου δημιούργησαν ένα έντονο, ακαθόριστο συναίσθημα. Γλυκό και πικρό.

Στο βίντεο ο Κ. Βήτα περιπλανείται στον Πειραιά και το διαπεραστικά μελαγχολικό βλέμμα του διασταυρώνεται με αυτό των περαστικών. Τις στιγμές αυτές βλέπουμε φωτογραφίες από περασμένες στιγμές της ζωής τους. Ποιός είναι αυτός που βιώνει αυτό το ταξίδι στο παρελθόν; Οι περαστικοί μετά την τυχαία συνάντησή τους με τον Κ. Βήτα και το νηφάλιο, αλλά γεμάτο σκέψη, βαθύ του βλέμμα; Ο ίδιος ο Κ. Βήτα με την ιδιότητά του ως παρατηρητής - καλλιτέχνης που μπορεί να κοιτάζει βαθιά στις ψυχές των ανθρώπων; Εμείς ως θεατές, που μας σερβίρονται οι αδυσώπητες φωτογραφίες από τον κινούμενο φακό του Νίκου Σούλη; 

Όλη αυτή η συνθήκη μάς ωθεί να σκεφτούμε τις δικές μας φωτογραφίες, τα χαμόγελα, τα μέρη από τα οποία περάσαμε ή τώρα βρισκόμαστε, τον δικό μας "Πειραιά". Πώς είμαστε τώρα στη ζωή μας; Πώς ήμασταν πριν 5, 10, 15 χρόνια; Πού χώρεσαν τα όνειρά μας, πού κρύβονται οι ματαιώσεις μας;

To βίντεο αυτό είναι πολύ κοντά, αν δεν μπορεί κανείς να το ορίσει επισήμως, στο video art. Κατά καιρούς, σε διάφορα μουσεία σύγχρονης τέχνης, από το MoMA στο Μανχάτταν, την Tate Modern στον Τάμεση, μέχρι την Istanbul Modern στο Βόσπορο, έχουν εκτεθεί βίντεο πολύ κατώτερα από αυτό, οπότε δεν ξέρω γιατί να μην το χαρακτηρίσω και αυτό ως τέτοιο.

Δεκατρία χρόνια μετά την αποφοίτησή μας από το Λύκειο, συναντηθήκαμε οι παλιοί συμμαθητές. Κάποιοι είχαμε να ιδωθούμε από τότε. Ποιοί άλλαξαν ριζικά; Ποιοί έμειναν ίδιοι; Ποιές αλλαγές είναι εσωτερικές και ποιές εξωτερικές; Αυτοί που δεν ήρθαν τί δεν ήθελαν να αντιμετωπίσουν; Αυτοί που ήρθαν τί προσμένουν; Οι πιο πολλοί, για να μην πω όλοι, εχουν περπατήσει στα μέρη του βίντεο. Έχουν ψωνίσει τα ρούχα και τα παπούτσια τους, πήγαν φροντιστήριο, αγόρασαν τα CD τους από το Metropolis που δεν φαίνεται στο βίντεο και είναι απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, δίπλα στο Δημοτικό Θέατρο. Κάποιοι ίσως και το CD του συγκεκριμένου τραγουδιού.

Αυτό που έμεινε απο τη βραδιά είναι τα χαμόγελα και οι αγκαλιές. Οι ίδιες αγκαλιές μπροστά στις φωτογραφικές μηχανές με την πενταήμερη εκδρομή. Ίδιοι άνθρωποι, σε διαφορετική φάση ζωής από τότε, σε διαφορετικές φάσεις ζωής μεταξύ τους τώρα. Τί γεύση είχε αυτή η συνάντηση; Τί γεύση είχαν τα δεκατρία χρόνια; Δεν ξέρω. Ό,τι γέυση και να έχει ο χρόνος αυτός, τη θέλω. Γιατί είναι πραγματική.

Κωνσταντίνος Βήτα: "Δώσ'μου αυτή τη γεύση". Από το άλμπουμ "Για σένα με αγάπη".

Σκηνοθεσία: Νίκος Σούλης.