Στις σκοτεινές ακμές
στην άκρη των κτιρίων
στα ηλεκτροφόρα σύρματα
βασανισμένων τρόλεϊ
στις κάτασπρες διακεκομένες
που χωρίζουν αναπόδραστες
λωρίδες δρόμων
στις εκπομπές των τηλεφώνων
ακέραιες όταν αναζητούν τις ξαφνικές
των κοντινών προσώπων μας
ρυτίδες.
Σε ό,τι ανήκει σε τοπίο αστικό
αόρατο ή ορατό
μα ίσιο
δηλωτικό της κίνησης
γραμμή σαν σχηματίζουν σε σειρά
οι στασιμότητες
όταν η ανάγκη την ανάγκη επινοεί
που κάποιοι αβίαστα ονόμασαν ζωή.
Σ' αυτό σ' αφιερώνω
ρε μωρό.
Μωρό μου,
γκόμενα
γυναίκα
χαζέ εαυτέ μου
παιδί μου αγέννητο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου