Στο λευκό της τετράδιο, οι άδειες του σελίδες
έσβησαν με το κλείσιμο των βλεφάρων της
όταν ξάπλωσε άλλη μια νύχτα μόνη, για να
επιστρέψει στο παιδικό της δωμάτιο.
Μέσα στον ύπνο της κατάφερε να γυρίσει
εκεί, πολλά χρόνια μετά και να διαγράψει
μία - μία τις λέξεις, τις σκέψεις, ίσως και να
θυμηθεί όλα αυτά που δεν μπορούσε να ξεχάσει.
Το μόνο που έμεινε στο λευκό τετράδιο ήταν
το όνομα του πρώτου της έρωτα, που κατόρθωσε
να επιβιώσει από τις επιθέσεις διαγραφές, σαν
απόδειξη του ότι κάποτε μπόρεσε να αγαπηθεί.
Τα κενά φύλλα σημείωναν την ανύπαρκτη πλέον
επικοινωνία με τον τρομακτικό γέρο πατέρα της,
αυτόν που από χρόνια ευχόταν να πεθάνει.
Όταν ξύπνησε με ένοχη ανακούφιση, ένιωσε ότι
με κάποιον τρόπο είχε πια τη δυνατότητα να ξανα-
γεμίσει σιγά σιγά τις σελίδες της από την αρχή.
Και η μικρή πόλη της εφηβικής ηλικίας, αν και
πλέον μεγαλωμένη με τσιμέντο, κατάφερε να της
ξαναδώσει λίγη χαρά, σαν χειμωνιάτικη βόλτα
στη σιωπηλή προκυμαία της. Μια βόλτα έτσι,
χωρίς συγκεκριμένο σκοπό.
χωρίς συγκεκριμένο σκοπό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου