στη Μυρτώ
Θα ορκιζόμουν ότι είσαι εσύ
αν ήξερα πώς δίνουν όρκους,
αν μ' άφηναν οι σήραγγες υποσχέσεις.
Ήσασταν ίδιες στο κεφάλι
στη ματιά
στη βιβλική σας αφοσίωση
όπως στο όρθιο ανάγνωσμα εστιάζατε
του τρένου.
Η ηλικία άλλη, τα μαλλιά
μα τα γυαλιά
σάς χάριζαν στην όψη
ένα βαγόνι το σταμάτημα
στην αναπνοή.
Κακή λέω την προσαρμογή
που ευαγγελίζεται η απουσία
αν χρειάζομαι μια άγνωστη να έρθει
- αλλιώτικη σαν ίδια -
να σε θυμίσει.
Έστω κι έτσι όμως
το τούνελ κατάφερε να σύρει
την ανάμνηση
δυο - τρεις στάσεις παρακεί.
Για το φως ας πούμε κουβέντα άλλη.
Σωσία χρειάζεται κάποιες φορές το φως.
Για σένα μέσα στις σελίδες
για μένα στο ανέβασμα
της σκάλας υπομονής.
Αναρωτιέμαι τίνος πρώτο θα σωθεί
έτσι που παρασύρεται η συνήθεια
του να κοιτάζει κανείς κάτω
για ν' αποφεύγει άνω να θρώσκει
σε συνάντηση
η τόση δυσκολία που απαιτεί.
Ράγα διπλή κι ατέλειωτη, βλέπεις, η συνέχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου