Έρμη κυλιέται η γη. Στέρφα. Χωρίς φωνές, περπατησιές
και πετάγματα. Στον λίβα. Εκεί γεννήθηκα. Με έθρεψε
η αμφισβήτηση με το πικρό της γάλα. Στάλα δεν άφησα
να χυθεί στο ξερόχωμα. Κι αν το χαλινάρι έστεκε εκεί
παρατημένο στην καυτή πέτρα, με το δάκρυ της
σιγουριάς ποτίστηκε απ' τους ζωντανούς.
Όλα τούτα για να περάσει το μεσημέρι. Να νοτίσουν τα
ασπρόρουχα δυό χέρια τρυφερά να τα ξαναγγίξουν να
μεγαλώσω. Να μπορεί από δω και μπρος να νυχτώνει πιο
νωρίς. Tραγούδι φύσημα απ' τη σπηλιά να βγει στ' αυτί
να με χαϊδέψει πάλι.
Ψίθυρος ζεστός με κόβει το απ' το γλυκό της στόμα φιλί.
...
Παραδοσιακό νανούρισμα - Χαρούλα Αλεξίου.
...
...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου